Ο Παπουλλής χάνει ευκαιρία, ο Ντούρις δύο, μία που δεν χάνεται... Όλα αυτά σε 12-13 λεπτά. Και μετά τίποτα. Αδύνατο να πας σε φουλ τέμπο, αλλά ούτε επανεκκίνηση. Λάθη, άσκοπες σέντρες, χωρίς μάλιστα να έχει να έχει αρκετό κόσμο στο κουτί. Έλλειψη έμπνευσης, αυτομπλοκαρίσματα σε κλειστούς χώρους. Μισή ώρα μέχρι τη λήξη του ημιχρόνου, πρακτικά ούτε φάση. Και μετά τρέχα, με τον χρόνο να λειτουργεί πλέον ως επιπλέον βαρίδι στα πόδια...
Ακόμη χειρότερο το δεύτερο ημίχρονο όπου η Ομόνοια δεν είχε καν ένα καλό πεντάλεπτο. Μοιραία και απόλυτα δίκαια ήρθε το 0-0.
Την στιγμή που στο πρωτάθλημα έβρεξε ευκαιρίες, με τις συνεχείς απώλειες των ανταγωνιστών, η Ομόνοια κρατά ομπρέλα. Πήρε 2 βαθμούς σε τρία ματς που μπορούσε να πάρει με βάση την ισχύ της να κερδίσει. Τρία ματς χωρίς να σκοράρει. Γκολ είναι, όχι πυρηνική επιστήμη. Χάνει ευκαιρίες ο Ντούρις, ναι. Έχει ευθύνη. Οι υπόλοιποι; Έχουν εξίσου μεγάλη...
Το 70-75% των γκολ σε μία σεζόν δεν έρχονται από τον βασικό φορ. Εφτά ημίχρονα χωρίς γκολ... Αφήστε δε πως γενικώς δεν υπάρχει δημιουργία. Όσο και να υπάρχει ο παράγοντας κούραση, δεν υπάρχουν άλλοθι.
Την ίδια στιγμή ο Χένινγκ Μπεργκ φέρει το δικό του μεγάλο μερίδιο. Ορισμένες φορές δεν δείχνει αποφασιστικός, δεν κάνει κινήσεις που ίσως θα μπορέσουν να ξεμπλοκάρουν την ομάδα του. Με επιμονή σε ένα πλάνο, παίζοντας υπερβολικά με τον χρόνο. Οι δε αλλαγές του μάλλον έκαναν χειρότερη την εικόνα.
