Τελευταία μέρα Νοεμβρίου, 12η αγωνιστική. Η Ομόνοια φέρνει λευκή ισοπαλία με Ερμή και βρίσκεται σε κρίση. Μόλις 17 βαθμοί, γκολ με το σταγονόμετρο, μπάλα στα επίπεδα του μετρίου... Εκτός εξάδας με την απόσταση από την 1η θέση να αγγίζει διψήφια νούμερα. Κρίση και το.... χειρότερο, η συνέχεια φάνταζε βουνό, ψηλό και απόκρυμνο...
Υπήρχαν ακόμη ευρωπαϊκές υποχρεώσεις (3 Δεκεμβρίου είχε τον ΠΑΟΚ). Ακολουθούσε το "αιώνιο" ντέρμπι με όλη εκείνη την προϊστορία να σκιάζει την Ομόνοια. Και μετά η Πάφος που τότε δεχόταν γκολ μετά από... αίτηση, η Καρμιώτισσα που έκοβε βαθμούς από τους μεγάλους. Και ακολούθως τα 5 συνεχόμενα ντέρμπι. Όλα αυτά, 10 ματς (με τα 2 ευρωπαϊκά) σε 42 μέρες. Προσθέστε τα 3 κρούσματα κορωνοϊού, αλλά και τα επιπλέον ματς που είχαν στα πόδια τους, σε σύγκριση με όλους, οι παίκτες.
Το ότι η Ομόνοια πέτυχε να μαζέψει με τέτοιο πρόγραμμα (αγωνιστικά και ημερολογιακά) 20 βαθμούς είναι αξιοθαύμαστο. Το ότι είχε σήμερα την ευκαιρία να ξεπεράσει την 6η συνολικά ομάδα και να πατήσει κορυφή, επίσης. Το ότι κέρδισε (11ος αγώνας σε 45 μέρες) και πάτησε (έστω και αν πολύ πιθανό να είναι μόνο για 24 ώρες), είναι επίδοση που πιάνει άριστα.
Στο βουνό, το ψηλό και απόκρυμνο, ο Μπεργκ και οι παίκτες του αποδείχτηκαν, όχι απλά ορειβάτες, αλλά σπουδαίοι αναρριχητές. Βάζοντας μάλιστα βάσεις και στηρίγματα για εγκατάσταση στην κορυφή άνευ αναμονής
