Για την Ομόνοια, ένα ήταν το ζητούμενο. Να κερδίσει την Ανόρθωση, να ανοίξει την διαφορά και να ξέρει πως «βρέξει χιονίσει» θα είναι 1η με το πέρας της αγωνιστικής. Αλλά και με μεγαλύτερη απόσταση από τον ένα ή και τους δύο διώκτες της.
Στο πρώτο μέρος ίσως το πιο σημαντικό τα έκανε σχεδόν όλα σωστά. Υπομονή, επιμονή, υπεροχή, ήταν θέμα χρόνου να έρθει το γκολ, που ήρθε στο 44'. Ιδανικό σημείο στον αγώνα. Το οποίο η Ομόνοια μπορούσε να αξιοποιήσει καλύτερα. Αντί αυτού έδωσε χώρο, περισσότερο από όσο θα υπολόγιζε κάποιος και δεν είχε γενικά ρυθμό. Μπορεί να μην απειλήθηκε, αλλά όσο έμενε το 1-0 δεν μπορούσε να νιώσει ασφαλής. Ευτυχώς για την ομάδα του Μπεργκ το 2-0 με τον Τσέποβιτς (έστω και αν χρειάστηκαν μερικά λεπτά άγχους μέχρι να επιβεβαιωθεί από το Var) έδιωξε όποιο άγχος.
Όμως ας μην ξεχνάμε ένα πράγμα. Σε αυτό το στάδιο της χρονιάς μετράει μόνο και όσο ποτέ πριν η ουσία. Η Ομόνοια την έχει και με αυτό τον τρόπο οδεύει προς τον τίτλο. Οι πιθανότητες αυξάνονται και θα γίνουν πιο συγκεκριμένες αύριο γύρω στις 19.00.
Σημαντικά άλλα δύο σημεία. Ο Κούσουλος έφυγε τραυματίας και λογικά υπάρχει αγωνία για την κατάσταση του ενόψει ΑΕΛ.
Η εμφάνιση του Σεχού ήταν καταπληκτική. Όχι ως συνήθως μόνο στην άμυνα, αλλά και επιθετικά. Ετοίμασε τα δύο γκολ, είχε δοκάρι, έβγαλε πολλές καλές ενέργειες. Μία παρουσία του Νιγηριανού που θύμισε... Λέζιακς στα καλύτερα του.
