Με αφετηρία το 2010 και φινάλε την σεζόν 20-21, 16 συνολικά Ισπανοί παίκτες φόρεσαν την φανέλα της Ομόνοιας. Δυστυχώς οι επιλογές από την κατά τα άλλα Ιβηρική χώρα, αποδείχτηκαν στην συντριπτική πλειοψηφία αποτυχημένες. Ανεξάρτητα βιογραφικού, ταλέντου, προοπτικής κτλ. Τα θέμα ήταν τι έδειξαν στο γήπεδο. Μεχίας, Ζοσέ Μαρτίνεθ, Λόρα, Μανρίκε, Ίσμα Λόπεθ, Εσπασαντίν, Εκίθα, Ρόδρι, Εντρένα, Μόντες, Ρούμπιο, έπιασαν από βαθμό μηδέν μέχρι απροβίβαστο.
Ο Μπουθόν δεν ήταν άσχημος, αλλά δεν ήταν και η αμυντική μορφή που ανέμεναν κάποιοι, ο Ρουέδα είχε μερικά φανταστικά φεγγάρια, αλλά πάλι έδωσε πολύ λιγότερα από τις προσδοκίες. Ο Ρομπέρτο Γκαρσία στάθηκε καλά, έχοντας όλο το πακέτο και την κατάσταση.
Γενικά όμως κανένας Ισπανός δεν μπορεί καν να πλησιάσει το επίπεδο συνεισφοράς του Ζόρντι Γκόμεθ. Και αν όλοι αυτοί έμπαιναν υποθετικά σε ένα κτίριο, ο Ζόρντι θα είχε απίστευτη μοναξιά , ως μακράν ο κορυφαίος στο ρετιρέ.
Αν υπάρχει μία περίπτωση συγκατοίκησης στο διαχρονική αυτή κατάταξη-τοποθέτηση, μόλις που εμφανίστηκε. Το τι θα βγάλει στο γρασίδι ο Έκτορ Γιούστε είναι άγνωστο. Αν βγάλει όσα έβγαλε στον Απόλλωνα, ανάλογα πάντα και με την θέση, τότε ναι μπορεί να προσθέσει μία δεύτερη γερή ισπανική σφραγίδα στην Ομόνοια.
