Πάφος, Ολυμπιακός, Απόλλωνας. Το όνομα και το μέγεθος του αντιπάλου δεν παίζει πια ρόλο. Το σκηνικό, το αποτέλεσμα, οι δηλώσεις (πριν και μετά το παιχνίδι) είναι ένα και το αυτό.
Αν δεν έχει παραμυθιαστεί ή επαναπαυτεί στην (υπαρκτή, αλλά εκ του αποτελέσματος ανεπαρκή) βελτίωση, ο ΑΠΟΕΛ οφείλει να δει τον ελέφαντα στο δωμάτιο, για τον οποίο ουδείς συζητεί.
Η κατοχή μπάλας δεν συνεπάγεται αυτονόητα υπεροχή. Η παραβίαση της εστίας στη μοναδική τελική του αντιπάλου (είτε συνολικά στο παιχνίδι είτε εντός στόχου) «φωνάζει» πως στην κρίσιμη στιγμή η αναποτελεσματικότητα στην άμυνα συναγωνίζεται την αντίστοιχη στην επίθεση.
Ο Σωφρόνης Αυγουστή δήλωσε πως οι παίκτες του έχουν αντιληφθεί και εφαρμόζουν στον αγωνιστικό χώρο τον τρόπο παιχνιδιού του («πίεση σε όλη την διάρκεια του παιχνιδιού, επιθετικό ποδόσφαιρο, κίνηση στον χώρο»). Το αποτέλεσμα; Τρία γκολ από στημένες μπάλες στις τελευταίες τέσσερις αγωνιστικές, μόλις ένα γκολ (επί συνόλου 11!) μέσα από τη ροή του αγώνα στις περασμένες οκτώ αγωνιστικές, στις οποίες είναι αήττητος.
Στη διάρκειά τους, ωστόσο, έχει συλλέξει μόνον 14 από τους 24 διαθέσιμους βαθμούς. Γιατί πολύ απλά ούτε τα αμυντικά του προβλήματα έχει λύσει, ούτε τη δημιουργικότητα και την εκτελεστική του δεινότητα έχει φέρει σε επίπεδο ανάλογο των φιλοδοξιών του.
Αυτή είναι η διόλου ωραιοποιημένη, άκρως σκληρή πραγματικότητα. «Τι να πω; Σίγουρα κάποια ομάδα θα το πληρώσει», δήλωσε ο προπονητής του ΑΠΟΕΛ μετά το 1-1 (και) με τον Απόλλωνα. Ενδεχομένως να δικαιωθεί. Αλλά για τους «γαλαζοκίτρινους» (έχει καταστεί ήδη σαφές πως) δεν αρκεί να την πληρώσει «κάποια» ομάδα. Δεν αρκεί μια νίκη-φωτοβολίδα, όπως αποδείχθηκε και το 3-0 επί της ΑΕΛ.
Και τα χρονικά περιθώρια έχουν στενέψει επικίνδυνα. Διότι μέχρι να την πληρώσει κάποιος αντίπαλος, πληρώνει ο ΑΠΟΕΛ. Φόρο κεφαλικό.
