Με το εντός έδρας 1-1 κόντρα στην ΠΑΕΕΚ για τη φάση των 16 του κυπέλλου η ΑΕΚ αριθμεί πλέον πέντε συναπτές ισοπαλίες μετά το 2-1 στην Αρένα επί του Απόλλωνα, το οποίο είναι η μοναδική νίκη της στα τελευταία οκτώ παιχνίδια της σε όλες τις διοργανώσεις (1-6-1).
Ακριβώς γι’ αυτό είναι μείζονος σημασία για τους «κιτρινοπράσινους» να μην επικυρωθεί και σε δεύτερο βαθμό ο μηδενισμός τους στο ντέρμπι με τους «κυανολεύκους». Ακριβώς για τον ίδιο λόγο, ακόμη κι αν κρατήσουν τους βαθμούς της νίκης, ελάχιστα θα επηρεαστεί η πραγματικότητά τους.
Ένα δίμηνο μετά το 4-1 επί της Δόξας στο «Μακάρειο» έχει συμπληρωθεί και οι Λαρνακείς δεν πείθουν, θυμίζουν ολοένα και λιγότερο την ομάδα των πρώτων αγωνιστικών. Το 0-0 με τον Άρη στην Αρένα σηματοδότησε τις πρώτες διαδοχικές «αφλογιστίες» στη σεζόν.
Η δυστοκία δεν είναι το πρόβλημα. Είναι το σύμπτωμα. Η ΑΕΚ δεν έχει χάσει την ταυτότητά της, παραμένει ένα δουλεμένο και οργανωμένο σύνολο, το οποίο όμως πλέον αδυνατεί να κυριαρχήσει επί των αντιπάλων της ή/και να τους εκπλήξει.
Αν όχι μονοδιάστατο, το παιχνίδι της μοιάζει πλέον (από αρκετά έως υπερβολικά) προβλέψιμο. Ο Νταβίντ Καταλά το αντιλαμβάνεται και επιχειρεί να επαναφέρει την ποικιλόμορφη ανάπτυξη, όμως κάπου στην πορεία φαίνεται να έχει χαθεί το μέτρο.
Από το εντός έδρας 1-3 κόντρα στην Πάφο ο Ισπανός άλλαξε την αρχική του ενδεκάδα σε λιγότερες από τέσσερις θέσεις σε διαδοχικά παιχνίδια μόνον κόντρα στον Εθνικό (τρεις αλλαγές). Κόντρα στον Άρη οι αλλαγές ήταν πέντε συν αυτήν στον τακτικό σχηματισμό.
Ίσως να μην είναι η πηγή όλων όσων πηγαίνουν στραβά κι ανάποδα, σίγουρα όμως αυτές οι διαρκείς πολυάριθμες αλλαγές δεν βοηθούν στην παγίωση ενός βασικού κορμού, στην αύξηση της ομοιογένειας και των αυτοματισμών. Συνάμα εμπεδώνουν την πεποίθηση πως ο προπονητής ψάχνεται - ολοένα και περισσότερο όσο δεν έρχεται το (θετικό) αποτέλεσμα.
Κι εδώ έγκειται η παγίδα. Η πολυπόθητη νίκη πιο εύκολα θα προκύψει με το καθάρισμα του μυαλού παρά με το περαιτέρω παίδεμα του.
