Οι παλινωδίες μέχρι την επίτευξη συμφωνίας ανάμεσε σε σωματείο και εταιρεία κόστισαν στην Ομόνοια σε έξωθεν καλή μαρτυρία και σε χρόνο για την υλοποίηση του μεταγραφικού σχεδιασμού.
Σε ό,τι αφορά το δεύτερο σκέλος, το χαμένο έδαφος μοιάζει να καλύφθηκε με την απόκτηση των Εράκοβιτς, Σεμέδο, Σιπριάνο και Κουλιμπάλι. Δεν έχουν κλείσει ακόμη όλες οι «τρύπες» στο ρόστερ, όμως η κυπελλούχος δεν αισθάνεται (πλέον) την ανησυχία ή/και την πίεση πως έχει μείνει πίσω -είτε σε σχέση με το χρονοδιάγραμμά της είτε με τον ανταγωνισμό.
Η έγκαιρη ενίσχυση είναι προφανώς μια σημαντική παράμετρος, ωστόσο το βασικό (ζωτικής σημασίας για την επίτευξη των στόχων στη σεζόν) στοίχημα είναι άλλο. Προερχόμενη από δεύτερη συναπτή χρονιά, την οποία «έσωσε» μέσω κυπέλλου, η Ομόνοια γνωρίζει πως η επιστροφή στη διεκδίκηση του πρωταθλήματος απαιτεί αύξηση στην ποιότητα του βασικού κορμού.
Με άλλα λόγια, το «τριφύλλι» επιζητεί παίκτες (πρώτης) ενδεκάδας -και δη παίκτες που (θα) κάνουν τη διαφορά. Ο Σωφρόνης Αυγουστή και οι ιθύνοντες του μεταγραφικού σχεδιασμού γνωρίζουν άριστα ότι η ομάδα δεν «αντέχει» να μην αποδειχθούν ηγέτες οι Κουλιμπαλί και Σεμέδο, να μην βγει ο Εράκοβιτς καλύτερος του Ντίσκερουντ, να μην βάλει ο Σιπριάνο τον πρέποντα συναγωνισμό στον Λέτσιακς.
Η έγκαιρη απόκτηση και ενσωμάτωση νεοφερμένων είναι καλοδεχούμενη, αλλά δεν εγγυάται το παραμικρό. Οι εύστοχες επιλογές, αυτές που αυξάνουν την ποιότητα και το βάθος στο ρόστερ, πολλαπλασιάζουν τις πιθανότητες. Ο συνδυασμός χρόνου και ευστοχίας είναι αυτός που κατά κανόνα κάνει τη διαφορά και προσπορίζει στην ομάδα το καθοριστικό πλεονέκτημα έναντι του ανταγωνισμού.
