Μία μεγάλη διαφορά της φετινής Ομόνοιας είναι η επιλογή δύο εξαιρετικών ακραίων μέσων, των Τιάγκο και Μποτεάκ (ενώ όλα δείχνουν πως κτύπησε διάνα και με τον Ακιντόλα).
Αν πάμε πίσω στο παρελθόν και σε προηγούμενες χρονιές, η φετινή επιλογή του Βραζιλιάνου και του Γάλλου αποκτά ακόμη μεγαλύτερη αξία. Απλά γιατί σχεδόν σε δεκαετίες η Ομόνοια πέτυχε σε ελάχιστες περιπτώσεις αλλοδαπών wingers. Υπάρχει φυσικά το γεγονός ότι πόνταρε για αρκετές σεζόν σε Κύπριους βασικούς (Αλωνεύτης, Εφραίμ, Χριστοφή, Αβραάμ), αλλά και πάλι η μεγάλη εικόνα μένει η ίδια.
Ο πρώτος στην σύγχρονη ποδοσφαιρική ιστορία (βασικά από το 2000 με την σταδιακή αύξηση των αλλοδαπών) ξένος ο Άντερς Νίλσεν (έπαιξε μόνο 6 μήνες, αλλά είχε τεράστια συμβολή στο πρωτάθλημα του 2001) και λίγα χρόνια αργότερα ο Μάγκνο Μοσελίν είναι δύο εξαιρετικές περιπτώσεις.
Από τη μεγάλη λίστα μετά το 2010 θα ξεχωρίσουμε σαν πολύ καλή επιλογή τον Άντρας Κιρμ. Κάποιοι παίκτες είχαν θετικά διαστήματα με ορισμένες μεγάλες στιγμές όπως ο Μπα και ο Φοφανά. Κάποιοι είχαν εξαιρετικά προσόντα, όπως ο Μπαντιμπαγκά και ο Γκονζάλες, αλλά δεν απέδωσαν με βάση τις προσδοκίες.
Υπάρχουν και άλλοι που ήταν μέτριοι ή που πάλι ήρθαν και δεν ακούμπησαν. Οπότε δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Μποτεάκ και Τιάγκο είναι στην κορυφή (με τον Μάγκνο κοντά) της 20ετίας. Σε προσόντα, ποιότητα, απόδοση και ρόλο στην ομάδα.
