Το ποδόσφαιρο είναι το λαϊκότερο των σπορ διότι πολύ απλά απευθύνεται στους πάντες. Μπορεί οποιοσδήποτε δουλέψει σκληρά να παίξει σε υψηλό επίπεδου ανταγωνισμού ανεξαρτήτων διάπλασης, σωματοδομής, αλλά και τεχνικών χαρακτηριστικών.
Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε σε παραδείγματα, είναι άπειρα αυτά που εφόδια όπως τα «πνευμόνια», η αντίληψη, η αφοσίωση και η μαχητικότητα ήταν και είναι επαρκή για σπουδαίες καριέρες. Ακόμη και ένας ξερακιανός, στραβοκάνης που τη βρίσκει μόνο με το καλάμι μπορεί να διαπρέψει: παίρνοντας τα γάντια του και παίζοντας στη θέση του τερματοφύλακα.
Σαφώς ένας Κάρλες Πουγιόλ ή ένας Ενγκολό Καντέ δεν θα αμειφθεί όσο οι Μέσι και Ρονάλντο αυτού του κόσμου, ωστόσο και μόνο ότι δύο τέτοιοι παίκτες κατάφεραν να εξελιχθούν σε σημεία αναφοράς σε δύο τόσο μεγάλους ευρωπαϊκούς συλλόγους καταδεικνύει το πλήθος χαρακτηριστικών και παικτών με τους οποίους μπορούν να ταυτιστούν οι μπόμπιρες που πρωτοκλωτσούν μπάλα.
H δεύτερη παράμετρος που αντανακλά τη τεράστια απήχηση του σπορ και τη διείσδυση του σε όλες τις κοινωνικές ομάδες είναι οι αυξημένες πιθανότητες του αδύναμου απέναντι στον ισχυρό. Το στοιχείο του απρόβλεπτου λόγω της φύσης του παιχνιδιού – το ότι μπορεί να νικήσει δηλαδή αυτός που θα κρεμαστεί από τα δοκάρια και θα σκοράρει από μία στημένη μπάλα – είναι το όχημα της διάδοσης του. Η «αδικία» να κατακτά η «άμπαλη» Ελλάδα το Euro, η δυνατότητα του Δαυίδ να τα βάζει με τον Γολιάθ είναι στο τέλος της μέρας αυτό που το καθιστά πιο «δίκαιο» απ’ όλα τα ομαδικά αθλήματα. Στην καλή τους μέρα οι Πουγιόλ και Καντέ θα νικήσουν τη δυάδα Μέσι-Ρονάλντο στη δική τους κακή, σε ένα υποτιθέμενο 2 on 2. Κάτι που δεν θα συνέβαινε ποτέ σε ένα μονό με τους Τζόρνταν και Μάτζικ απέναντι σε δύο άτεχνους αμυντικούς ογκόλιθους.
Αυτός είναι και ο λόγος που το εγχείρημα της Super League στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο είναι εκ των προτέρων καταδικασμένο σε αποτυχία. Είναι προφανές ότι οι επικεφαλής των 12 ομάδων – ιδρυτικών μελών δεν έχουν ζυγίσει σωστά την επίδραση της απόφασης τους στην ψυχολογία των ποδοσφαιρόφιλων ανά τον κόσμο. Ιδιαίτερα στην ψυχολογία των Άγγλων φιλάθλων, που λόγω της ιδιαίτερης ποδοσφαιρικής κουλτούρας τους μοιάζει σχεδόν δεδομένο ότι θα μποϊκοτάρουν αυτό που αφαιρεί κάθε ίχνος ρομαντισμού. Μια λίγκα μόνο με μεγαθήρια, που εκ των προτέρων αποκλείει υπερβάσεις τύπου Μονακό, Αταλάντα κ.λ.π., κλείνοντας την πόρτα σε κάθε ονειροπόλο τίθεται κόντρα στη φύση του ίδιου του σπορ και είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα μακροημερεύσει.
Το ποδόσφαιρο είναι τόσο ελκυστικό παιχνίδι γιατί επιτρέπει στη Μονπελιέ και τη Λέστερ να κατακτήσουν πρωτάθλημα, τη Δανία και την Ελλάδα να πάρουν το Euro, τη Γουέστ Χαμ και την Αϊντραχτ να διεκδικούν θέση στο Champions League. Για αυτή τη μαγεία είναι τόσο μεγάλη η επιρροή του, όχι γιατί η Ρεάλ θα μπορεί να παίζει με την Μπαρτσελόνα 15 φορές τον χρόνο. Παράλληλα, τίθεται και ζήτημα καθαρής… πλήξης. Πόσο πιο συναρπαστικό – ψυχαγωγικό event θα είναι ένα Λίβερπουλ – Μπαρτσελόνα τέσσερις φορές την ίδια σεζόν απ’ ότι ένα κάθε δύο-τρία χρόνια; Σκεφτείτε μόνο ότι η FIFA αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι τη συμμετοχή των κανονικών Εθνικών Ομάδων στους Ολυμπιακούς Αγώνες, προκειμένου να μείνει αναλλοίωτη η αίγλη του Παγκοσμίου Κυπέλλου και λόγω της διεξαγωγής του ανά τέσσερα χρόνια (προσμονή γαρ…) να διατηρεί το στάτους του ως το απόλυτο αθλητικό προϊόν του πλανήτη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε επίπεδο χορηγιών.
Το ποδόσφαιρο είναι ο κόσμος του. Δεν είναι και δεν θα γίνει ποτέ μπάσκετ, που (εξαιρουμένων των ΗΠΑ) απασχολεί συντριπτικά μικρότερο αριθμό φιλάθλων. Και αν ο κόσμος δεν γουστάρει αυτό που συμβαίνει, σύντομα δεν θα συγκινεί και τους χορηγούς από τη στιγμή που το προϊόν δεν θα έχει τον αντίκτυπο που προσδοκούσαν. Και για να φτάσουμε στο προκείμενο και στον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε να τελειώσει όλο αυτό προτού ακόμα συσταθεί, κάνουμε μια υπόθεση εργασίας. Έστω ότι ένας μεγάλος χορηγός – τύπου Heineken – βγει και δηλώσει αύριο το πρωί απερίφραστα ότι δεν πρόκειται να στηρίξει το νέο εγχείρημα, λόγω του ότι απομακρύνει το ποδόσφαιρο από τις ρίζες του και άλλα τέτοια που στοχεύουν συστημένα στο θυμικό του «απατημένου» οπαδού. Σκεφτείτε τι απήχηση θα είχε σε αυτό το timing, με αυτόν τον ντόρο που έχει γίνει, μια τέτοια ανάρτηση στα social media της εταιρίας. Και κατ’ επέκταση πόσο ευεργετικές θα ήταν για αυτήν οι συνέπειες σε επίπεδο marketing και εν τέλει πωλήσεων.
Αυτόματα, με μια τέτοια κίνηση η Super League θα έβλεπε πιθανώς τον έναν μετά τον άλλο τους υποψηφίους χορηγούς να της γυρνούν την πλάτη, φοβούμενοι ότι τα αρνητικά του αντίκτυπου της διαφήμισης θα είναι πολύ περισσότερα απ’ τα θετικά. Στο συγκεκριμένο παράδειγμα, με τι… ψυχή θα αποφάσιζε η Amstel να διαφημιστεί μέσω της Super League, γνωρίζοντας ότι η Heineken εκτόξευσε τις πωλήσεις της ακριβώς επειδή έπιασε τον παλμό του φίλαθλου κοινού και εναντιώθηκε εξ αρχής στην ιδέα κατάργησης του Champions League;
Αν και η αλήθεια είναι ότι μάλλον δεν χρειάζεται να συμβεί τίποτα τέτοιο για να καταρρεύσει το φιλόδοξο project ως χάρτινος πύργος. Που ξανακούστηκε να παίζουν οι… δήθεν καλύτεροι της Ευρώπης και να μην είναι ανάμεσά τους η Μπάγερν (αλλά να είναι η Τότεναμ…). Παρωδία εν τη γενέσει της. Σύντομα μάλλον θα διαπιστώσουν κι εκείνοι αυτό που ήδη ψιθυρίζεται στα χείλη από Βαυαρία μεριά: no Bayern, no party…
