Τούτου δοθέντος έχει αξία να αναλυθούν και να αναδειχθούν οι προϋποθέσεις, υπό τις οποίες ο πρωταθλητής θα επιδιώξει την πρόκρισή του στη φάση των 16 της διοργάνωσης.
Το υπεράριθμο ρόστερ των «γαλαζοκιτρίνων» σε συνδυασμό με την απουσία αρκετών γηγενών ποδοσφαιριστών σε αυτό υποχρεώνουν τον Μανόλο Χιμένεθ αφ’ ενός να διαχειρίζεται ουσιαστικά δύο ομάδες (Περέιρα, Αντωνίου, Κάνο, Μέιερ, Πίζι, Μαϊόλι, Σωτηρίου και Μπα δεν είναι δηλωμένοι για την Ευρώπη), αφ’ ετέρου να έχει δηλώσει μόλις 20 παίκτες στον κατάλογο Α για το Κόνφερενς Λιγκ.
Εξ αυτών μόλις έξι είναι αμυντικοί, άρα απουσιάζει μία εναλλακτική για κάθε θέση. Με τους Ντβάλι και Σεμπάκ τιμωρημένους και τον Πέτροβιτς τραυματία, μένουν μόλις τρεις επιλογές (Λαΐφης, Σούσιτς, Κιντιγιά), άρα ο Χιμένεθ είναι υποχρεωμένος να καταφύγει σε αλχημείες τόσο για τη στελέχωση της τετράδας όσο και για τη διαχείριση απρόοπτων (βλέπε τραυματισμοί, αποβολή) ή ακόμη και της μέτριας απόδοσης στα μετόπισθεν.
Οι τραυματισμοί των Μαρκίνιος, Δώνη και το ερωτηματικό που συνοδεύει τη συμμετοχή του Κόρμπου αφήνουν τον Ισπανό με τις επιλογές των Αλέχο, Μάιερ και Καττιρτζή για τις θέσεις των εξτρέμ, μολονότι οι δύο τελευταίοι δεν είναι κλασικοί παίκτες γραμμής.
Γίνεται αντιληπτό ότι οι συνθήκες απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν (όχι ιδανικές, αλλά έστω) φυσιολογικές. Ο Χιμένεθ είναι αναγκασμένος να ψάξει αγωνιστική ισορροπία μέσα από την… αλχημεία. Και αυτή είναι μια συνέπεια ενός απογοητευτικού -σε όλα τα επίπεδα- προγραμματισμού, για τον οποίο δεν φέρει ευθύνη ο ίδιος.
Του έχουν χρεωθεί ήδη πολλά (κάποια δικαίως, κάποια αδίκως), ας του πιστωθεί τουλάχιστον η προσπάθεια να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα.
