Αγώνας εκτός των τεσσάρων γραμμών. Δίχως ομάδες και φιγούρες, αλλά με συνθήκες, περιστατικά, διαφθορά και αλητεία, γιατί τα είδωλα φτιάχνονται στους δρόμους. Η νίκη στο Χαριλάου είχε όνομα και αυτός, ήταν εκεί και κραύγαζε: «Με λένε Άλκη!»
Το «Κλεάνθης Βικελίδης» έμοιαζε πιο ψυχρό από ποτέ στο ντέρμπι με την ΑΕΚ. Μα δεν έψαχνες τους φιλάθλους. Ακόμα και από κόσμο να ξεχείλιζε, ο Άλκης Καμπανός θα βρισκόταν με άλλη μορφή εκεί. Ως ιδέα πλέον, ως σημείο μηδέν για μια άλλη εποχή και αν κάτι είμαστε υποχρεωμένοι να κρατήσουμε, είναι το όνομα του. Σε λέγανε Άλκη. Ήσουν 19. Είχες μπουχτίσει από τις υποχρεώσεις, η συνέχεια γνωστή, το τέλος άδικο.
Και έγινες σκοπός. Μετουσιώθηκες ανάλογα την ανάγκη. Σε όρκος νίκης, σε υποχρέωση να βρεθούν οι ένοχοι, σε ανάγκη για να μην αναζητεί μέσα στην απόγνωση άλλη μάνα το παιδί της στα τηλέφωνα και να αναγκάζεται υποβασταζόμενη, να ξεριζώσει τη μητρότητα από μέσα της.
Γέμισες το γήπεδο με την παρουσία και απουσία σου, βρέθηκες εκεί, μέσα από τα πανό, τα κασκόλ, τα συνθήματα και ζητούσες να πούνε το όνομα σου. «Μην με χτυπάτε άλλο!».
Και η νίκη στο Βικελίδης είχε όνομα, θα ολοκληρωθεί εκτός των τεσσάρων γραμμών. Αλλά μέχρι η αλήθεια να διαδεχθεί μια νέα εποχή, που δεν θα φοβάσαι να ψελλίσεις το όνομα της ομάδας σου... Η ίδια φωνή θα παίζει, καταδικάζοντας τον καθένα να δει τον σάπιο κόσμο: «Με λένε Άλκη!».
