Στη Νίκαια άφησε δυο βαθμούς λόγω της παροιμιώδους αστοχίας του και της έλλειψης του καλώς εννοούμενου «φόβου» για πιθανή ισοφάριση, που επιφέρει και την έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης στις σποραδικές αντεπιθέσεις του αντιπάλου. Χθες, όμως, ο Παναθηναϊκός δεν «άφησε» δύο βαθμούς. Απλώς κέρδισε έναν, μαζί και τη διάσωση του αήττητου.
Υπάρχουν πολλοί κοινοί παρονομαστές μεταξύ των δύο αγώνων, όπως επί παραδείγματι τα δοκάρια του Παλάσιος από τέσσερα μέτρα (στη Νίκαια για το 0-2, δύο λεπτά μετά το γκολ του Μπερνάρ, και χθες στο 51’, στο μοναδικό πραγματικά καλό διάστημα του Τριφυλλιού, από το 46’ έως και το 0-1 του Λάρσον στο 58’). Όπως οι συνολικά πέντε καθαρές φάσεις για γκολ, εκ των οποίων οι τέσσερις ήταν του Αργεντινού ο οποίος δεν έχει σκοράρει στα τελευταία πέντε ματς, μετά το ρεσιτάλ του στο Βόλο. Όπως η μοναξιά του σέντερ φορ - στη Νίκαια του Ιωαννίδη, χθες του Σπόραρ - για μεγάλο χρονικό διάστημα. Όπως η καλή εμφάνιση του Μπερνάρ σε δεύτερο σερί ματς. Όπως οι λιγοστές βάσει του πραγματικού καθαρού χρόνου καθυστερήσεις που υποδείχθηκαν στο τέλος από τον ρέφερι που δεν έπαιξε απολύτως κανένα ρόλο στη διαμόρφωση του αποτελέσματος.
Ομως ας μην γελιόμαστε: το χθεσινό ματς δεν είναι για τον Παναθηναϊκό απλώς μια «γκέλα». Είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο: η απόδειξη ότι κινδυνεύει να χάσει το μέταλλο, τη σκληράδα και την επιμονή του. Δεν τα έχει χάσει ακόμα, στο 90’ + 7’ ισοφάρισε με τρομερή πίεση και μονότερμα στα τελευταία 15 λεπτά! Όμως είναι εμφανής ο κίνδυνος διότι έχει ήδη «χαλάσει» το μυαλό του.
Hταν μόλις στο 37’, όταν η pitch reporter της Cosmote TV, Ελενα Παπαδοπούλου μετέφερε μια ατάκα… απόγνωσης του Ιβάν Γιοβάνοβιτς προς τους συνεργάτες του: «Τι έχουν πάθει και παίζουν όλοι έτσι σήμερα;». Γι’ αυτή τη βιασύνη, γι’ αυτή την πίεση μετά την αποβολή του Γιοχού στο 8’, ευθύνη δεν φέρει ο κόουτς. Εχει μιλήσει πολλάκις στους παίκτες για τη διαχείριση των αγώνων. Οι παίκτες όμως είναι άνθρωποι, όχι ρομπότ για να δίνει εντολές που αυτομάτως εκτελούνται. Και η αντίδρασή τους είναι λανθασμένη, αλλά φυσιολογική! Τους «καθάρισε» το μυαλό στην ανάπαυλα, μπήκαν μεθοδικά, οργανωμένα και πιεστικά στο β’ μέρος. Όμως δεν είχαν το νου στον πιθανό κίνδυνο, παρά μόνο στο «πώς θα χτίσουμε τις σωστές επιθέσεις για να βρούμε το γκολ». Λες και ο αντίπαλος έχει συμβόλαιο με το «μηδέν»! Και το πλήρωσαν στην αντεπίθεση και την τελική εκτέλεση του Λάρσον, ως αποτέλεσμα διαδοχικών σφαλμάτων, κυριότερα εκ των οποίων ήταν του Κουρμπέλη στη μεσαία γραμμή (εκκίνηση της φάσης) και του Μπρινιόλι στην εστία (κατάληξη της φάσης με κακή τοποθέτηση και καθυστερημένη αντίδραση). Οπως το είχαν πληρώσει και με τον Ιωνικό: κάτι πάει στραβά εδώ...
Ο Γιοβάνοβιτς τα είπε όλα σωστά και πάλι. Δεν κρύφτηκε, δεν αναζήτησε δικαιολογίες, δεν είπε κουβέντα για τις απολύτως λογικές (αν και ποδοσφαιρικά απαράδεκτες) καθυστερήσεις των παικτών του ΟΦΗ, μίλησε αναλυτικά για όσα δεν είχε χθες ο Παναθηναϊκός. Αν υπήρχε πρωτάθλημα δηλώσεων θα είχε ήδη σηκώσει την κούπα και ο τρόπος με τον οποίο μιλά δημοσίως μετά από κάθε παιχνίδι αποτελεί φάρο για πολλούς από τους συναδέλφους του! Χθες, όμως, ήταν και ο κόουτς ντεφορμέ, μαζί με την ομάδα του.
Ηταν ολοφάνερο από το 25’ πώς «κυλά» το παιχνίδι. Ο Παναθηναϊκός μετά την αποβολή του Γιοχού δεν χρειαζόταν και τον Ρουμπέν και τον Κουρμπέλη στο γήπεδο. Χρειαζόταν έναν εξτρέμ ή τον Φώτη Ιωαννίδη που έχει οίστρο διαρκείας μετά το ντέρμπι εναντίον του Ολυμπιακού. Αν ο Βέρμπιτς δεν ήταν έτοιμος για περισσότερο από 30 λεπτά, θα έπρεπε να συμβεί ένα από τα δύο: α) Ιωαννίδης και 4-4-2 β) Βαγιαννίδης δεξιά και Παλάσιος ή Μπερνάρ πίσω και κοντά στον Σπόραρ με τον έτερο να αγωνίζεται αριστερά σε 4-2-3-1. Τίποτα από τα δύο δεν συνέβη, ο Ιωαννίδης ήταν η πρώτη αλλαγή στο 60’, ούτε καν στο 46! «Προγραμματισμένη». Ανεξάρτητα από το 0-1 στο 58’. Όταν όμως προκύπτουν ειδικές συνθήκες και καταστάσεις σ’ ένα παιχνίδι, «ξε-προγραμματίζεις»! Ανα-προγραμματίζεις. Μετα-σχηματίζεις. Το έκανε κοτζάμ Ντεσάν σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου με διπλή αλλαγή στο 40΄ και έχασε την κούπα από τον… Κόλο Μουανί και τα πέναλτι, δεν μπορεί να το κάνει ένας προπονητής σε ματς… Superleague 1; Μπορεί. Αρκεί να είναι αποφασιστικός!
Και ο Γιοβάνοβιτς που έχει χίλια καλά, αυτό το καλό «δεν το έχει». Γενικώς. Στις αλλαγές κατά τη διάρκεια του αγώνα, στις μεταγραφές, σε πολλά. Μπορεί να κάνει μια αλλαγή 30 ή και 40 λεπτά αφού του έχει μπει για πρώτη φορά η ιδέα να την κάνει! Η' τελικά να μην την κάνει ποτέ! Κάποιες φορές δικαιώνεται, χθες όχι. Χθες δεν βοήθησε με το coaching τον Παναθηναϊκό όσο μπορούσε. Ταυτόχρονα, όμως, αν υπάρχει ένας άνθρωπος στον Παναθηναϊκό στον οποίο μπορεί κάποιος να πιστέψει ότι θα φέρει το καράβι ξανά σε ρότα… τίτλου, είναι ένας. Μόνο αυτός!
Είναι δύσκολο, απίστευτα δύσκολο! Όχι μόνο λόγω του «κοντού» και ελλειμματικού ποιοτικά στη μεσαία γραμμή και στα άκρα της επίθεσης ρόστερ. Αλλά και διότι ο Παναθηναϊκός είναι μια ομάδα που βίωσε για τελευταία φορά αυτή την πίεση πριν από 12 χρόνια! Τότε που το πήρε για τελευταία φορά, ξεκινώντας ως φαβορί. Τώρα είναι… ακόμα χειρότερο! Ξεκίνησε ως αουτσάιντερ, τέταρτος στις πιθανότητες για κούπα και χάρη στην τρομερά υπερβατική πορεία του στον πρώτο γύρο, του προέκυψε το «πρέπει» από τον Νοέμβριο και έπειτα.
Ο Γιοβάνοβιτς την έχει ζήσει αυτή την πίεση, όχι όμως… ακριβώς έτσι. Δεν είχε ξεκινήσει ποτέ ο δικός του πρωταθλητής ΑΠΟΕΛ ως «τέταρτος» στις πιθανότητες στο κυπριακό πρωτάθλημα. Είναι και για τον ίδιο κάτι καινούριο «όλο αυτό» ως προς την πνευματική και τη σωματική προετοιμασία του γκρουπ. Πέρυσι η δουλειά του επιβραβεύτηκε, χάρη στην υπομονή και την επιμονή όλων. Εφέτος η «αναβάθμιση» του Παναθηναϊκού είναι ήδη τεράστια, αν αναλογιστεί κάποιος την καλοκαιρινή ενίσχυσή του και την ατυχία με τον MVP Αϊτόρ. Καλείται και ο κόουτς να κάνει τη δική του υπέρβαση, ακόμα μεγαλύτερη από αυτή που ήδη έχει κάνει (έχασε 4 βαθμούς σε επτά μέρες, αλλά ακόμα είναι στο +4 από την ΑΕΚ και στο +10 από Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ, απίστευτο!).
Για να την κάνει, όμως, χρειάζεται και ενισχύσεις και μια απόλυτη, ρητή, ξεκάθαρη σκέψη: ουδείς θα «κατηγορήσει» αυτούς τους παίκτες και αυτό το προπονητικό τιμ αν ο Παναθηναϊκός του τέταρτου μπάτζετ δεν κατακτήσει το πρωτάθλημα. Ολοι όμως θα θυμούνται σε αντίθετη περίπτωση για πάντα πώς αυτός ο Παναθηναϊκός πήρε ένα πρωτάθλημα «από το πουθενά». Τελευταία φορά πανηγύρισε τέτοιον τίτλο, «από το πουθενά», το 1984. Με τον Γιάτσεκ Γκμοχ και τους «Καβουρο-Καραβίδες»: 38 χρόνια είναι σχεδόν τρεις ποδοσφαιρικές ζωές. Και θα είναι κρίμα γι' αυτούς που έχουν μοχθήσει και έχουν βελτιωθεί τόσο πολύ σε 18 μήνες να χαθεί η ευκαιρία που αυτοί οι ίδιοι παίκτες και αυτό το ίδιο προπονητικό τιμ έχτισαν μέρα με τη μέρα, αγώνα με τον αγώνα, λεπτό προς λεπτό.
Πηγή: gazzetta.gr
