Η Ομόνοια "πέταξε" δύο βαθμούς απέναντι στην ΕΝΠ. Αυτό είναι ξεκάθαρο και δεν σηκώνει άλλη συζήτηση. Ήταν η 1η ουσιαστική γκέλα, η 1η στραβή βραδιά εδώ και καιρό, σίγουρα η 1η για την τρέχουσα περίοδο. Αιτία νούμερο ένα το χαμένο πέναλτι. Αιτία νο2 είναι φυσικά η συνολική της απόδοση για 70 τόσα λεπτά. Η επιλογή Χένινγκ Μπεργκ ν' αλλάξει όλη την 11άδα του πλην του Φαμπιάνο, αποδείχτηκε εκ του αποτελέσματος υπερβολική.
Ο Νορβηγός κρίνεται πάντα από τις επιλογές του. Μέχρι σήμερα του βγήκαν όλα, εξού και αποθεώθηκε. Απέναντι όμως στο Παραλίμνι η Ομόνοια λογικά δεν μπορούσε να έχει συντονισμό, δεν μπορούσε να οργανωθεί, να σπάσει την πολυπρόσωπη άμυνα. Αδυνατούσε να απείλησει πραγματικά. Η εικόνα μετά τις αλλαγές διορθώθηκε σταδιακά, θα μπορούσε να κερδίσει, αλλά δεν τα κατάφερε. Αυτό μετράει στο τέλος, η απώλεια.
Από όλο το σκηνικό του ΓΣΠ βγαίνει ένα ξεκάθαρο συμπέρασμα. Ότι όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος. Σε καμία περιπτωση δεν μουτζουρώνεται η εξαιρετική εικόνα της Ομόνοιας. Όμως φυσιολογικά, καμία ομάδα δεν μπορεί να ανταποκρίνεται στον απαιτούμενο βαθμό με τόσες πολλές αλλαγές. Όσο αριθμητικό βάθος και να έχει όσο νεανικό ταλέντο και αν έχει. Μπορεί να τις βγει μία, ίσως δύο, αλλά θα παραπατήσει που θα πάει.
Η Ομόνοια βρίσκεται σε μία πρωτοφανή θέση σε σχέση με όλες τις ομάδες τα προηγούμενα χρόνια. Από την μία με το σπαθί της κατάφερε να πετύχει το όνειρο των ομίλων, αλλά από την άλλη είναι υποχρεωμένη λόγω συνθηκών να πάιζει συνέχεια ΣΚ και Πέμπτη. Από την μία είναι λογικό να θέλει την μέγιστη διάκριση στον όμιλο, από την άλλη δεν έχει την πολυτέλεια να χάνει έδαφος (σε τέτοια ματς) στο πρωτάθλημα, όπου στοχεύει στην πρωτιά. Το rotation είναι φυσικά απαραίτητο, η υπερβολική έκταση του όμως ίσως θα πρέπει να επανεκτιμηθεί. Που αν κρίνουμε από τις δηλώσεις του Μπεργκ και κοιτώντας πίσω από τις λέξεις του πιθανότατα η επανεκτίμηση ξεκίνησε.
