Οφείλουμε να πούμε ότι ο Χένινγκ Μπεργκ σχεδίασε καταπληκτικά το ντέρμπι με τον ΑΠΟΕΛ. Η Ομόνοια μπήκε συντηρητικά, διαβάζοντας την διάταξη του αντιπάλου. Και μόλις κατάλαβε τι τρέχει το "τριφύλλι" πήρε στροφές. Έχοντας το πλήρη έλεγχο, ήταν για 30 λεπτά απόλυτα κυρίαρχο. Πιέσεις ψηλά, πρωτιά στις πρώτες μπάλες, εξαναγκασμός του αντιπάλου να παίζει με λόμπες. Φόρτωμα στο αριστερό άκρο με τον Λέσιακς να βγάζει 8 μπασίματα βαθιά στο κουτί. Ηρεμία, κάθετες έξυπνες πάσες. Στην επανάληψη ζορίστηκε για ένα δεκάλεπτο, με την φρεσκάδα του ΑΠΟΕΛ και την νέα του διάταξη λόγω των των αλλαγών.
Η αλήθεια είναι ότι ο Μπεργκ άργησε κατά 1-2 κλικ να αντιδράσει, αλλά με δύο αλλαγές ισορρόπησε τα πράγματα και μετά το 70 η Ομόνοια επανήκτησε τον έλεγχο. Στην εξίσωση επιτέλους και οι καλές στατικές μπάλες. Δεν ήταν μόνο τα γκολ, ήταν και άλλες ευκαιρίες όπως η εξ' επαφής κεφαλιά του Ντούρις λίγο πριν το 1-0.
Ήταν μία δίκαιη και επιβλητική νίκη... Που αφαίρεσε άλλο ένα βαρίδι από τα πόδια και τα μυαλά όλων. Σχεδόν 8 χρόνια, σχεδόν 30 ματς χωρίς νίκη απέναντι στον ΑΠΟΕΛ ήταν βαρύ φορτίο. Βάλτε και τα 22 χρόνια χωρίς νίκη σε ντέρμπι 1ου γύρου. Όλα αυτά μετρούσαν στην ψυχολογία. Αν μάλιστα υπήρχε έστω και ένας φίλος της Ομόνοιας που από το πρωί δεν ένιωθε κουμπωμένος λόγω της προϊστορίας, θα έπαιρνε βραβείο αισιοδοξίας.
Το πρώτο βαρίδι ήταν φυσικά οι όμιλοι της Ευρώπης. Απωθημένο σκέτο που διαγράφηκε. Μένει τώρα το τρίτο. Η κούπα πρωταθλητή μετά από 11 σεζόν ή έστω του κυπελλούχου μετά από 9. Τότε μόνο θα μπορούν όλοι ότι η Ομόνοια δεν επιστρέφει, αλλά επέστρεψε...
