Ξεκάθαρα ο Γιάννης Αναστασίου έδωσε έμφαση στην αμυντική λειτουργία. Αυτό δείχνουν και οι επιλογές 11άδας με τη πλειοψηφία παικτών να έχουν αμυντικά Απέναντι στη Δόξα είχε φυσικά τόσες πολλές απουσίες που εξ' ανάγκης ξεκίνησε με ακραίο επιθετικό μέσο τον Ίσμα. Επέλεξε επίσης να παίξει χωρίς επιτελικό. Κράτησε το ίδιο σχήμα με Ανόρθωση, ενώ με την ΑΕΛ το πήγε ένα βήμα παραπάνω (η παρακάτω αν προτιμάτε) με δύο ανασταλτικά χαφ και χωρίς γουίγκερ.
Στα δύο αυτά παιχνίδια η Ομόνοια προηγήθηκε με στατική φάση και στη 1η της επίθεση. Από εκεί και πέρα, ούτε μέχρι την ισοφάριση με την Ανόρθωση, ούτε μέχρι τη κόκκινη Κατελάρη έβγαλε μία αντεπίθεση της προκοπής, ενώ είχε υπερβολικά παθητική προσέγγιση. Στην επανάληψη με την Ανόρθωση έκανε δύο φάσεις με μακρινά σουτ. Με την ΑΕΛ ούτε υπόνοια ευκαιρίας. Η Ομόνοια δεν είναι δημιουργική, δεν μπορεί να πιάσει επιθετικό ρυθμό.
Σαφώς και υπάρχει πρόβλημα κουλτούρας, σαφώς και υπάρχουν απουσίες επιθετικογενών παικτών, όμως οι επιλογές 11άδας και η όλη προσέγγιση δείχνουν πως ο Ελλαδίτης κόουτς στη προσπάθεια του να σφίξει λίγο τα λουριά, μάλλον τα έσφιξε λίγο παραπάνω. Ναι η άμυνα δίνει προϋποθέσεις για αποτελέσματα, αλλά η επιτυχία έρχεται με την ισορροπία
