Η εμφάνιση του Λοΐζου Λοΐζου βαθιά στην περσινή σεζόν, έστω και αν σκόραρε απέναντι στην Ένωση δεν προδίκαζε τα όσα παρακολουθούμε στην τρέχουσα.
Έστω και αν όλοι έλεγαν ένα ιδιαίτερο ταλέντο. Δεδομένο ότι θα είχε τις ευκαιρίες του, όμως πραγματικά, η παρουσία είναι πάνω και από την πιο αισιόδοξη πρόβλεψη.
Και αυτό γιατί ωριμάζει με φοβερή σταθερότητα. Η ευχέρεια του λόγω σε μικρό χώρο και η ικανότητα στην ντρίμπλα ήταν από την αρχή εμφανέστατες. Τα έχει αναπτύξει μειώνοντας το κάτω παραπάνω, κάτι που του επιτρέπει να είναι πιο επικίνδυνος και ουσιώδης.
Σε συνεχή άνοδο η αντίληψη του χώρου, εκεί δηλαδή που θα τοποθετηθεί για να πάρει μπάλα. Αλλά και όταν θα μοιράσει... μετρώντας και την κίνηση των συμπαικτών του. Δέστε με πόση ευχέρεια βγάζει την κάθετη πάσα, είτε για να ελευθερώσει παίκτη στα άκρα, είτε για να... στείλει παίκτη σε τετ α τετ.
Βάλτε στην εξίσωση και το πόσο καλύτερα πρεσσάρει και αμύνεται. Σαφώς καλύτερος σε νοοτροπία, αλλά και με βελτιωμένη διαχείριση της (περίσσιας) αυτοπεποίθησης του.
Το προτσές της βελτίωσης του είναι συνεχές. Απέχει αρκετά από το γίνει ολοκληρωμένος παίκτης. Έχει αρκετά να μάθει ακόμη, αλοίμονο να το είχε κάνει στα 17 του. Αλλά είναι είναι μίλια μακριά από τον μέσο 17χρονο ποδοσφαιριστή. Πόσο μάλλον όταν μιλούμε πλέον για βασικότατο στέλεχος ποψήφιας πρωταθλήτριας με την πίεση να κρυπά κόκκινο...
