"Διαβόλου κάλτσα". Κάποτε η έκφραση είχε σχέση με ξόρκια κτλ. Σταδιακά με τα χρόνια, όπως και άλλες εκφράσεις ή λέξεις αρνητικής έννοιας , απέκτησαν θετική, σε σημείο πολλές φορές που εκφράζουν και τον θαυμασμό.
Έτσι και αυτή η έκφραση παραπέμπει πλέον σε άνθρωπο τετραπέρατο, πανέξυπνο, ικανό να τα καταφέρνει στα δύσκολα, άνθρωπο που διακρίνεται. Εδώ επιτρέψτε μας λοιπόν την έκφραση, μας βολεύει και το λογοπαίγνιο, αφού μία τέτοια περίπτωση, ποδοσφαιρικά ομιλούντες, είναι ο Νίκος Καλτσάς.
Ηχηρή μετεγγραφή δεν ήταν. Αυτό που είχε ξεκάθαρα στο βιογραφικό του ήταν συνέπεια και μάλλον υπέρβαση. Το να βγεις καλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής παίζοντας σε ομάδα επιπέδου Βέροιας λέει πολλά. Η μετεγγραφή το 2015 στον Παναθηναϊκό ήταν άλμα καριέρας, αλλά σύντομο. Σαφώς και απογοητεύτηκε όταν μετά από μία πολύ καλή σεζόν ο Στραματσόνι τον έβγαλε εκτός πλάνων. Δεν το έβαλε κάτω, είχε αξία και την απέδειξε σε μία πολύ καλή τριετία στον Αστέρα Τρίπολης. Επέκτεινε μάλιστα το 2019 τη συνεργασία.
Αλλά λίγες μέρες μετά δέχτηκε τη πρόταση της Ανόρθωσης. Και παρόλο που η "Κυρία" απείχε από διακρίσεις, ετοιμαζόταν ξεκάθαρα για επιστροφή. Η ευκαιρία του Καλτσά να παίξει σε διεκδικήτρια τίτλων έφτασε στα 29 του. Επέλεξε φυσικά και την απόλυτη πίεση.
Διεκδίκησε 2 τίτλους στη σεζόν που διακόπηκε..
Από προχθές είναι κυπελλούχος. Και μπορεί να νιώθει περήφανος . Όχι γιατί πήρε την κούπα, αλλά για την συνεισφορά του. Ήταν ίσως ο πιο σταθερός παίκτης της ομάδας σε 2 χρονιές. Σε πολλά ματς μεταξύ των πρωταγωνιστών, σε μερικά κορυφαίος. Ερχόμενος στο "Παπ" είχε πάρει την σωστή απόφαση και την στήριξε με τον ιδρώτα του.
Παίκτης που όποια και αν ήταν η συγκυρία της καριέρας του, θετική ή αρνητική, βρήκε τρόπο ως... διαβόλου κάλτσα , να στείλει μηνύματα, να σταθεί όρθιος, να διακριθεί και στο τέλος να πιει και το γλυκό νέκταρ...
