Με την οικονομική άνεση και την σαφή τάση ανασυγκρότησης, η Ομόνοια ξεκίνησε με πολλές προσδοκίες το καλοκαίρι. Βέβαια για αλλού ξεκίνησε και αλλού κατέληξε, χάνοντας ουσιαστικά αρκετούς μήνες. Θα μπορούσε ήδη να έχει βάλει γερά θεμέλια. Όμως παρά τα πολλά λάθη, κυρίως στις επιλογές των Γκόμεζ, Ολίβα και κατ΄ επέκτηση των πλείστων παικτών, η χρονιά παραμένει κομβική. Για την ακρίβεια η πλέον κομβική.
Ανεξάρτητα από πού θα τερματίσει στη χρονιά, ανεξάρτητα από το τι θα κάνει στο κύπελλο (έτσι και αλλιώς θα ξέρει την Τετάρτη, αν θα στρίψει άλλη μία στροφή), ανεξάρτητα από το αν θα επιστρέψει στην Ευρώπη. Για την Ομόνοια, υπάρχει αυτή την στιγμή η restart στο restart. O Αναστασίου, ανεξάρτητα τις σύγκρισης με τον προκάτοχο του, είναι ένα βήμα μπρος. Η πρόσληψη Λάρκου, με την απέραντη γνώση της κυπριακής πραγματικότητας και των μονοπατιών» του «Ηλίας Πούλλος» αποτελεί αναβάθμιση. Η τάση για πιο οργανωμένο τμήμα scouting επίσης.
Από εκεί και πέρα, είναι απαραίτητα ορισμένα πράγματα, ώστε το κλείσιμο της χρονιάς να αποτελέσει εφαλτήριο ομαλής μετάβασης στην επόμενη. Για να αρχίσει από ένα ψηλό ράφι την προσπάθεια της και όχι από το πρώτο, από την αρχή. Άκρως σημαντικό είναι να τις βγουν οι τέσσερις (θα γίνει και 4η) μετεγγραφές Ιανουαρίου. Όχι αποκλειστικά σε απόδοση, αλλά σε προοπτική. Εξίσου σημαντικό είναι να μετρηθεί σωστά το λοιπό υλικό, ξένο και ντόπιο, ώστε να μείνει ένα γερός ποιοτικά και αριθμητικά κορμός και να μην χρειάζεται μεγάλο λίφτινγκ. Οι επόμενοι 5 μήνες θα κρίνουν πολλά, επαναλαμβάνουμε ανεξάρτητα πορείας, βαθμολογίας και κατάληξης.
