Και το ντέρμπι με την Ανόρθωση επιβεβαίωσε ό,τι τείνει να εξελιχθεί σε κανόνα για την ΑΕΛ. Απαραίτητη προϋπόθεση για την κατάκτηση των τριών βαθμών είναι η επίτευξη (τουλάχιστον) δύο τερμάτων.
Σύντομη υπενθύμιση: εξαιρουμένων των δύο νικών (αμφότερες με 1-0) επί της Βλάζνια στα πρώτα επίσημα παιχνίδια της σεζόν, ο λεμεσιανός σύλλογος δεν κέρδισε ούτε μία από τις τέσσερις αναμετρήσεις, στις οποία πέτυχε μόνον ένα τέρμα ή έμεινε «άσφαιρος» (1-1 και 0-1 με Καραμπάχ, 1-1 με Ολυμπιακό, 0-1 με Απόλλωνα). Τουναντίον, πανηγύρισε και στις τρεις περιπτώσεις που είχε μεγαλύτερη παραγωγικότητα: 4-0 την Πάφο, 3-1 την ΠΑΕΕΚ, 2-1 την Ανόρθωση.
Κόντρα στην «Κυρία» θα μπορούσε άνετα να στηριχθεί η υπόθεση πως το ποδόσφαιρο «επέστρεψε» στην ομάδα του Ντούσαν Κέρκεζ ό,τι εδικαιούτο (αλλά δεν πήρε) στο ντέρμπι κόντρα στον Απόλλωνα (0-1).
Η εικόνα της στο clasico δεν ήταν για ήττα, η αντίστοιχη κόντρα στο σύλλογο της Αμμοχώστου δεν ήταν για νίκη. Αντισταθμιστική δικαιοσύνη; Στο βάθος μιας ολάκερης σεζόν είναι σχεδόν απίθανο να μην διορθωθούν «αδικίες» και να μην αποδοθεί στον καθένα ό,τι ακριβώς αξίζει.
Αν η ΑΕΛ φιλοδοξεί να πάει τη… βαλίτσα πιο μακριά απ’ ό,τι την περασμένη σεζόν, έχει δύο εναλλακτικές: είτε να παγιώσει την παραγωγικότητά της στα 2+ γκολ ανά παιχνίδι, είτε να αυξήσει τις ανέπαφες εστίες της.
Το ιδανικό είναι, καταφανώς, ο συνδυασμός των δύο, αλλά σ’ ένα τόσο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα όσο αυτό των 12 ομάδων μοιάζει εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί.
