Τελικά τι φταίει στον Απόλλωνα και δεν λέει να ξεμυτήσει στην κορυφή; Απέναντι στην Ανόρθωση είχε μια χρυσή ευκαιρία να το πράξει, αλλά πάλι «πνίγηκε μέσα σε ένα ποτήρι νερό». Όπως «πνίγηκε» και στο παιχνίδι του Α’ γύρου απέναντι στην Ανόρθωση, αλλά και στα περσινά κρίσιμα παιχνίδια με ΑΠΟΕΛ και ΑΕΚ (σε Πρωτάθλημα και Κύπελλο).
Πρώτα και κύρια αδικεί κατάφορα τον εαυτό του ο Απόλλωνας, που ομολογουμένως παίζει ελκυστικό ποδόσφαιρο. Σπάνια βλέπεις ομάδα να παίζει μονίμως στα 2/3 του γηπέδου την Ανόρθωση μέσα στο «Αντώνης Παπαδόπουλος» και ενώ η ομάδα του Σωφρόνη Αυγουστή τα έκανε όλα τέλεια, σε καίρια σημεία τα χαλούσε. Σίγουρα είναι και θέμα τύχης (συνολικά με την Ανόρθωση φέτος είχε 5+1 δοκάρια), αλλά πρωτίστως είναι θέμα σωστής διαχείρισης δεδομένων και συνθήκων του αγώνα.
Εκεί που στραβώνει το πράγμα ο Απόλλωνας μας έδειξε ότι κάπου χάνει την ηρεμία του. Πνίγεται στο άγχος και κάνει τα εύκολα δύσκολα. Δεν είναι δικαιολογία ότι η ήττα του ΑΠΟΕΛ του έβαλε μεγαλύτερη πίεση. Ήταν τόσο η αποφασιστικότητα του και η αδημονή του για τη νίκη, που με την πρώτη αναποδιά (βλ. γκολ Ντούρις), μετατράπηκε σε θηλιά στο λαιμό του. Σίγουρα έπαιξε ρόλο και η παρουσία του αντίπαλου τερματοφύλακα, αλλά όταν κάνεις σε –όπως και να το κάνουμε - εκτός έδρας ντέρμπι, 16 τελικές προσπάθειες εκ των οποίων οι 7 στον στόχο, τότε μόνο με τον εαυτό σου μπορείς να τα έχεις.
Αν καταφέρει ο Απόλλωνας στην τελική ευθεία του πρωταθλήματος και συνδυάσει το καλό ποδόσφαιρο που παίζει με τη σωστή διαχείριση των συνθηκών ενός αγώνα που στραβώνει, τότε μπορεί να εκπληρώσει τον πολυπόθητο στόχο του τίτλου. Διότι απέδειξε ότι δεν είναι θέμα αδυναμίας να γυρίζει καταστάσεις και παιχνίδια, αλλά θέμα διαχείρισης συναισθημάτων εν ώρα αγώνος.
