Τελικά το πανό αποδείχθηκε… προφητικό. «Είναι τρελός ο Γερμανός», έγραψαν στα γερμανικά οι φίλοι του Απόλλωνα για τον Αλεξάντερ Τσόρνιγκερ και ο 53χρονος φαίνεται πως το πήρε τοις μετρητοίς και βάλθηκε να το αποδείξει.
Στη συνέντευξη Τύπου μετά την ήττα από τον Άρη (0-2) ο Γερμανός τεχνικός παραδέχθηκε λάθη, ένα εκ των οποίων (την πρόωρη χρησιμοποίηση του αναρρώσαντος Ιωάννη Πίττα) κατονόμασε δημόσια.
Το σημαντικότερο σφάλμα του, ωστόσο, το «φώναξε» το ίδιο το γήπεδο. Η ταυτόχρονη παρουσία των Αλεσάμι και Χαμάς στο αρχικό σχήμα παραξένεψε πολλούς, η τοποθέτηση του πρώτου στο δεξί άκρο της άμυνας σχεδόν τους πάντες.
Τους λόγους αυτής της επιλογής τους γνωρίζει καλύτερα ο ίδιος, έστω και αν δεν θέλησε να τους αποκαλύψει. Σε κάθε περίπτωση, αποδείχθηκε μια απόφαση που έστρωσε το (κόκκινο) χαλί για την «ελαφρά ταξιαρχία», η οποία συνειδητά επέλεξε να… υπερφορτώσει από τη συγκεκριμένη πλευρά.
Πριν καν βγει το πρώτο δεκάλεπτο, η άμυνα του Απόλλωνα είχε «τρυπήσει» δις από το δεξιό της άκρο, ο συναγερμός είχε χτυπήσει… κόκκινο, αλλά αντίδραση από τον πάγκο δεν ήλθε ουδεμία. Ακόμη και η αναγκαστική είσοδος του Ψύχα (αντί του τραυματία Αλμπάνη στο 10’) θα μπορούσε να είχε αξιοποιηθεί προς αυτήν την κατεύθυνση, αφού ο νεαρός είχε χρησιμοποιηθεί την περασμένη σεζόν ως δεξιός μπακ.
Δεν αξιοποιήθηκε και η τρίτη φορά αποδείχθηκε φαρμακερή για τους «κυανόλευκους». Ούτε όμως το 0-1 ήταν αρκετό για αναθεώρηση δεδομένων και διόρθωση της ανορθογραφίας. Αυτή ήλθε στο 57’ (με την είσοδο του Παναγιώτου αντί του Αλεσάμι), όταν το σκορ στο ταμπλό είχε γίνει 0-2. Το νερό είχε μπει πλέον στο αυλάκι και το κακό ήταν μη αναστρέψιμο.
Στον Τσόρνιγκερ δεν χρεώνεται η (φαινομενικά ακατανόητη) τοποθέτηση του Αλεσάμι στο δεξιό άκρο της άμυνας. Οι λανθασμένες εκτιμήσεις είναι αναπόφευκτές για οποιονδήποτε προπονητή. Αυτό που χρεώνεται στον 53χρονο Γερμανό είναι η υπερβολικά αργοπορημένη αντίδραση και διόρθωση του λάθους, το οποίο «φώναζε» από τα πρώτα λεπτά.
Η φράση «στο επόμενο παιχνίδι θα χρειαστούμε και ένα καλύτερο αγωνιστικό πλάνο με βάση τους διαθέσιμους παίκτες» ήταν μια -έμμεση, πλην σαφής- αυτοκριτική.
