Το τελευταίο ψήγμα αμφιβολίας (των πλέον δύσπιστων) θα πρέπει, λογικά, να εξαλείφθηκε: το Top6 στη β’ φάση του πρωταθλήματος δεν θα περιλαμβάνει αυτούσιο το Big6 του κυπριακού ποδοσφαίρου.
Δεν είναι μόνον ότι η απόσταση του Άρη από την έβδομη θέση είναι πολλαπλάσια της αντίστοιχης από την κορυφή της βαθμολογίας. Είναι, κυρίως, ότι η ομάδα του Λιάσου Λουκά δείχνει συνέπεια, σταθερότητα, «μέταλλο».
Μια γκέλα (βλέπε ήττα) μπορεί να προκύψει σε κάθε ομάδα. Η διαφορά, αυτή που ξεχωρίζει την καλή ομάδα από την πρωταγωνίστρια, έγκειται στη συχνότητα των στραβοπατημάτων. Ή, αν θέλετε να το θέσουμε διαφορετικά (ενδεχομένως και πιο σωστά), στην αντίδρασή της στις αναποδιές.
Η πρώτη ήττα της «ελαφράς ταξιαρχίας» ήταν το 0-1 από τον Απόλλωνα, στη δεύτερη αγωνιστική. Ακολούθησε το εκτός έδρας 0-0 με την ΠΑΕΕΚ και δύο νίκες μέχρι το 0-1 από τον ΑΠΟΕΛ στο «Τσίρειο».
Η αντίδραση; Νίκες επί ΑΕΛ και ΑΕΚ μέχρι το 0-3 από την Ομόνοια, το οποίο ακολούθησαν το 0-0 με την Πάφο και οι νίκες επί Ολυμπιακού και Απόλλωνα. Ο Άρης κατά διαστήματα πέφτει, αλλά πάντοτε σηκώνεται και στέκεται ξανά στα πόδια του.
Αυτό είναι (βασικό) ίδιον μεγάλων ομάδων. Και ένα αληθινό παράσημο για όσους μετέτρεψαν μια ομάδα που είχε καταντήσει «ασανσέρ μεταξύ α’ και β’ κατηγορίας» σε ένα τόσο ανταγωνιστικό σύνολο που επιτρέπει στους οπαδούς του να κάνουν όνειρα, ήδη από τις αρχές του β’ γύρου, για πρωτάθλημα.
Αν το όνειρο θα γίνει πραγματικότητα σε αυτό το τόσο αμφίρροπο και πρωτάθλημα των 12 ομάδων, ουδείς μπορεί να το προεξοφλήσει. Αλλά ότι ο Άρης θα είναι μεταξύ των ομάδων που θα διεκδικήσουν τον τίτλο, μοιάζει ασφαλές στοίχημα.
