Κατά κανόνα μια νίκη της Ανόρθωσης επί του Άρη στο «Αντώνης Παπαδόπουλος» δεν αποτελεί είδηση. Για λόγους πολυάριθμους και ευνόητους.
Η αποψινή επικράτηση, ωστόσο, πληροί όλες τις προϋποθέσεις για να αναδειχθεί στην εξαίρεση στον κανόνα.
Η «Κυρία» προερχόταν από το 1-1 στο «Στέλιος Κυριακίδης» που συνιστούσε πισωγύρισμα (αγωνιστικό και βαθμολογικό), «κουβαλούσε» έξι απουσίες (Ρισβάνη, Ντέλετιτς, Χούσμπαουερ, Νόβοτνι, Βρχόβετς, Εσκοβάλ) και είχε στην αποστολή επτά παίκτες που δεν είχαν προπονηθεί κανονικά το προηγούμενο διάστημα (Αρτυματάς, Καλτσάς, Αντωνιάδης, Χριστοφή, Χριστοδουλόπουλος, Ρουσιάς και Τζουρ).
Ο τραυματισμός του Αραγιούρι στο 6’ και το προβάδισμα της «ελαφράς ταξιαρχίας» στο 13’ μπορούσαν κάλλιστα να τη βγάλουν νοκ άουτ. Η ομάδα του Τιμούρ Κετσπάγια, ωστόσο, βρήκε τον τρόπο να αντιδράσει και να φτάσει σε μια δίκαιη επικράτηση επί του λεμεσιανού συλλόγου, ο οποίος δεν είχε ούτε κατά προσέγγιση τα προβλήματά της.
Ο Γεωργιανός δικαιούται να χαμογελά όχι μόνο για το αποτέλεσμα και την εμφάνιση, αλλά και για το γεγονός ότι το 3-1 ήταν απόρροια ομαδικής δουλειάς. Στις φάσεις των τριών τερμάτων ενεπλάκησαν συνολικά μισή ντουζίνα παίκτες (Χαμπαρτζουμιάν, Χριστοφή, Χρυσοστόμου, Καλτσάς, Ουάρντα και Κορέια) με τους Χριστοφή και Χρυσοστόμου να έχουν συμμετοχή σε δύο από τα τέρματα.
Ακόμη και μετά τον τραυματισμό του Ιωάννου και την είσοδο του Αβραάμ που έφερε τη μετάθεση του Κορέια σε ρόλο αμυντικού μέσου, η Ανόρθωση δεν έχασε ούτε τη συνοχή ούτε τη συγκέντρωσή της. Η αντίδρασή της στις πάσης φύσεως αντιξοότητες υπήρξε υποδειγματική. Και απέδειξε πως ό,τι δεν τη σκοτώνει, την κάνει πιο δυνατή.
