Η αναμέτρηση στο «Αντώνης Παπαδόπουλος» ήταν η πρώτη από τη στιγμή που «κλείδωσε» η παρουσία του Άρη στην πρώτη εξάδα εν όψει της β’ φάσης του πρωταθλήματος.
Η συμμετοχή στα πλέι οφ για τον τίτλο και τα ευρωπαϊκά εισιτήρια ήταν/είναι η επιβεβαίωση πως η «ελαφρά ταξιαρχία» αυτή τη σεζόν άλλαξε επίπεδο.
Στο νέο επίπεδο ο λεμεσιανός σύλλογος δεν λογίζεται ως το «ασανσέρ κατηγοριών» που ήταν μέχρι πρότινος, αλλά ως ένας υπολογίσιμος διεκδικητής. Αυτό συνεπάγεται αύξηση των υποχρεώσεων και των απαιτήσεων.
Αυτό σημαίνει ότι παιχνίδια όπως αυτό με την Ανόρθωση των τόσων προβλημάτων έπρεπε να είχε πολύ καλύτερη έκβαση για τον Άρη από το 1-3 και δη με ανατροπή.
Προφανώς ο Λιάσος Λουκά έχει δίκαιο, όταν λέει ότι και οι κακές μέρες και οι ήττες είναι στο πρόγραμμα. Απλώς για τα νέα δεδομένα που δημιούργησε με τη μέχρι στιγμής πορεία του ο Άρης, αυτές (οι κακές μέρες και οι ήττες) πρέπει πλέον να είναι η εξαίρεση.
Η «ελαφρά ταξιαρχία» εισέρχεται στις τελευταίες δύο αγωνιστικές έχοντας συμπληρώσει τέσσερα παιχνίδια δίχως νίκη απέναντι σε ομάδες του Top6 (1-1 με ΑΠΟΕΛ, 1-2 από ΑΕΛ, 0-0 με ΑΕΚ, 1-3 από Ανόρθωση).
Τώρα θ’ αντιμετωπίσει κατά σειρά την έβδομη (Ομόνοια) και την έκτη (Πάφο) ομάδα στη βαθμολογία. Για ψυχολογικούς, αγωνιστικούς και βαθμολογικούς λόγους είναι αδήριτη ανάγκη αυτό το σερί άνευ νίκης να τερματιστεί πριν τα πλέι οφ.
Τα δύο τελευταία παιχνίδια της α’ φάσης έχουν αποκτήσει αίφνης άλλη σημασία. Είναι αγώνες, στους οποίους ο Άρης (θα) έχει την πίεση της νίκης. Αυτή η πίεση (και η ικανότητα στη διαχείρισή της) είναι η ειδοποιός διαφορά μεταξύ των επιπέδων.
