Ο παρονομαστής μπορεί να αλλάζει, όμως το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Είτε παίζει καλά κι έχει να μέμφεται την τύχη της και τη χείρα της διαιτησίας (βλέπε ΑΕΚ) ή τα μοιραία ατομικά λάθη (βλέπε Ανόρθωση), είτε παίζει άσχημα και μπορεί να τα έχει μόνο με τον εαυτό της (βλέπε Ομόνοια και Απόλλωνα δις), η αδυναμία της ΑΕΛ να πάρει κάποιο ματς κόντρα σε μεγάλο αντίπαλο είναι σύμπτωση που επαναλαμβάνεται. Κι όλοι ξέρουν ότι σύμπτωση επαναλαμβανόμενη...
Η ΑΕΛ παρουσιάστηκε κατώτερη των περιστάσεων στο λεμεσιανό ντέρμπι του Σαββάτου. Ολοκλήρωσε το παιχνίδι με μια καλή φάση όλη κι όλη κι αυτή από ένα απευθείας χτύπημα φάουλ του Ντα Σίλβα από τα 35 μέτρα. Ήταν ένα ναυάγιο από το οποίο μάλλον δεν υπήρχε κανένας διασωθέντας, γι’ αυτό είναι μάλλον περιττό να σταθεί κανείς στην απόδοση του κάθε παίκτη ή στις επιλογές σε πρόσωπα και διάταξη.
Η ουσία είναι ότι μετά τους εφτά βαθμούς που πήρε στα πρώτα μεγάλα εκτός έδρας ματς με Ανόρθωση, ΑΠΟΕΛ και ΑΕΚ, η ΑΕΛ δεν νίκησε παρά μόνο σε ένα παιχνίδι που έδωσε με κάποιον από τους παραδοσιακά μεγάλους του πρωταθλήματός μας, αυτό στο Τσίρειο κόντρα στην Ομόνοια με 2-1. Στα υπόλοιπα, τα αποτελέσματα είναι αποκαρδιωτικά. Έξι ήττες, δύο ισοπαλίες. Δεκατρία γκολ κατά, μηδέν υπέρ. Μηδέν. Σε οκτώ ματς...
Το θετικό είναι ότι ακόμα κι αν χαθεί η τρίτη θέση, που μέχρι πρότινος φάνταζε κλειδωμένη, η διαφορά των 12 βαθμών από Νέα Σαλαμίνα και Ομόνοια μοιάζει να της εγγυάται τουλάχιστον την τετράδα, που θα εξαργυρωθεί με το ευρωπαϊκό εισιτήριο φτάνει να μην πάρει το κύπελλο η Ένωση. Το άσχημο είναι ότι με τέτοιες επιδόσεις δεν της επιτρέπεται να σφυρηλατήσει μέσα από θετικά αποτελέσματα το μέταλλο που χρειάζεται σ’ αυτά τα ματς, εν αντιθέσει με τα πεπραγμένα της κόντρα στους μικρομεσαίους απέναντι στους οποίους είχε βρει τη συνταγή.
