Στόχος επετεύχθη, αποστολή εξετελέσθη!
Χάρη στον (ισχύοντα ακόμη στο κύπελλο Coca Cola) κανονισμό των εκτός έδρας γκολ η Ομόνοια πήρε την πρόκριση στα ημιτελικά του θεσμού με το 0-0 στο ΓΣΠ απέναντι στην ΑΕΛ, καθώς στο Τσίρειο είχε αποσπάσει ισοπαλία 1-1.
Δεν ήταν απαραίτητο να υποβληθούν οι παίκτες, η τεχνική ηγεσία και οι σχεδόν 12.000 φίλοι της πρωταθλήτριας σε τόσο και τέτοιο άγχος έως το τελευταίο σφύριγμα, ωστόσο η σχεδόν ολοκληρωτική υπεροχή της στα 2/3 του αγώνα δεν συνοδεύτηκε από την πεμπτουσία του αθλήματος: το γκολ.
Οι παίκτες του Νιλ Λένον έκαναν μέχρι και τα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου όλα όσα έπρεπε, όπως έπρεπε και όταν έπρεπε, με θλιβερή εξαίρεση στον κανόνα τα τελειώματα. Αυτό άλλωστε ήταν που κράτησε ζωντανή την αντίπαλο στη διεκδίκηση της πρόκρισης μέχρι το τέλος.
Όταν η ΑΕΛ λειτούργησε καλύτερα, ανέβασε στροφές κι έγινε απειλητική, οι «πράσινοι» (που έως τότε απλώς έπαιζαν με τη φωτιά αδυνατώντας να μετουσιώσουν την κυριαρχία τους σε τέρματα) αφ' ενός άρχισαν να μένουν από δυνάμεις, αφ' ετέρου δεν πήραν τις απαραίτητες βοήθειες από τις αλλαγές.
Το αποτέλεσμα ήταν να... τσουρουφλιστούν, καθώς ο λεμεσιανός σύλλογος δεν δημιούργησε απλώς τις προϋποθέσεις για το 0-1, αλλά τέσσερις πολύ καλές ευκαιρίες που θα μπορούσαν να τιμωρήσουν πολύ σκληρά την αναποτελεσματικότητα του «τριφυλλιού».
Ήταν ένα χρονικό διάστημα, στο οποίο το άγχος της απώλειας της πρόκρισης σ' ένα παιχνίδι, στο οποίο ήταν εμφανώς καλύτεροι, κυρίευσε τους παίκτες του Λένον και δεν τους επέτρεψε να λειτουργήσουν με καθαρό μυαλό.
Το τελικό σφύριγμα πέραν από χαρά και λύτρωση, καθώς η Ομόνοια παρέμεινε ζωντανή στη διεκδίκηση ενός τίτλου και της εξόδου στην Ευρώπη, συνοδεύτηκε και από μια αίσθηση απονομής δικαιοσύνης, αφού στο σύνολο των 180 λεπτών το «τριφύλλι» ήταν η συγκριτικά καλύτερη ομάδα.
Το παιχνίδι με τη φωτιά ολοκληρώθηκε χωρίς συνέπειες και οι «πράσινοι» δικαιούνται να συνεχίζουν να ονειρεύονται.
