Κάθε επιτυχημένη ομάδα βασίζεται σ’ έναν αρραγή άξονα (τερματοφύλακας, αμυντικός, μέσος, επιθετικός). Μια ραχοκοκαλιά από τη μία έως την άλλη περιοχή.
Αν στη μεταβατική για τον ίδιο περίοδο 2021/22 ο Απόλλωνας ευρίσκεται στην πρώτη θέση της βαθμολογίας τέσσερις στροφές πριν το τέλος του πρωταθλήματος, οφείλεται εν πολλοίς στο προαναφερθέν ποδοσφαιρικό αξίωμα. Αν εν τέλει δεν κόψει πρώτος το νήμα, θα οφείλεται στο ότι αυτή η ραχοκοκαλιά στερείται ενός σημαντικού… σπονδύλου.
Το έλλειμμα δεν είναι δύσκολο να εντοπιστεί. Οι «κυανόλευκοι» έχουν στο τέρμα τον Αλεκσάνταρ Γιοβάνοβιτς, στην άμυνα τον Βαλεντέν Ρομπέρζ, στην επίθεση τον Μπαγκαλί Νταμπό. Στη μεσαία γραμμή, ωστόσο, αναζητούν ακόμη τον ηγέτη που θα συνδυάζει την ποιότητα και την προσωπικότητα των άλλων τριών.
Ο Αλεξάντερ Τσόρνιγκερ δεν μπορεί να κατηγορηθεί ότι δεν επιχείρησε τα πάντα στην προσπάθεια να βρει αυτό το κομμάτι του παζλ. Ζράντι, Σπόλιαριτς, Κυριάκου, Ίλιεφ, Τζουμ, Νόγιοκ, ακόμη και ο Αλεσάμι παρέλασαν από το πλευρά του Ίσρα Κολ, στην αναζήτηση του ιδανικού μετρονόμου.
Για διαφορετικούς λόγους ουδείς εκ των προαναφερθέντων κατόρθωσε μέχρι σήμερα να εξελιχθεί στον παίκτη που θα μπορεί να «διαβάσει» το παιχνίδι και να προσαρμόσει το ρυθμό της ομάδας στις ανάγκες του, αυτόν που με ψυχραιμία και καθαρό μυαλό θα δώσει τον τόνο και τον προσανατολισμό.
Στο πρώτο μισό της σεζόν, όταν οι πλείστοι ανταγωνιστές του ακόμη «ψάχνονταν», η έντονη επιθετική πίεση του Απόλλωνα βοήθησε να «μασκαρευτεί» σε μεγάλο βαθμό αυτό το κενό. Όταν οι υπόλοιποι βρήκαν τα «πατήματά» τους και προσαρμόστηκαν στο στιλ των «κυανολεύκων», η εν λόγω… τρύπα φανερώθηκε και σήμερα προβάλλει ως μια χοάνη έτοιμη να «καταπιεί» τα όνειρα τίτλου του λεμεσιανού συλλόγου.
Η «καυτή πατάτα» είναι ξανά στα χέρια του Τσόρνιγκερ. Ή πρέπει να βγάλει «λαγό από τον καπέλο» σε ό,τι αφορά τη στελέχωση της συγκεκριμένης θέσης ή να βρει σε επίπεδο τακτικής κάτι που θα αιφνιδιάσει τους αντιπάλους του στις εναπομένουσες τέσσερις αγωνιστικές. Αν δεν το βρει, η ομάδα του θα συνεχίσει να το βρίσκει… μπαστούνια.