Για μια ομάδα προερχόμενη από τη διπλή «ψυχρολουσία» της περασμένης Τρίτης (εντός έδρας ήττα από τον Εθνικό και παραίτηση Άντρου Καραπατάκη από τον προεδρικό θώκο) η εμφάνιση και το αποτέλεσμα της ΑΕΚ στο ΓΣΠ απείχαν έτη φωτός από το να χαρακτηριστούν αναμενόμενα ή/και αυτονόητα.
Η απόδοση και η ισοπαλία των «κιτρινοπρασίνων» κόντρα στον ΑΠΟΕΛ υπογραμμίζεται πιο έντονα από το γεγονός ότι (αν όχι κόντρα στη ροή του αγώνα, πάντως σίγουρα) απρόσμενα βρέθηκαν να κυνηγούν στο σκορ, μέσα σ’ ένα κατάμεστο γήπεδο κι έναν αντίπαλο που είχε την προοπτική της ανόδου στην κορυφή.
Οι Λαρνακείς κατέθεσαν χαρακτήρα και έβγαλαν αντίδραση και στο διπλό σοκ της περασμένης Τρίτης και στην αναποδιά που τους βρήκε στο ΓΣΠ. Ισοφάρισαν, κέρδισαν τις εντυπώσεις και θα μπορούσαν να είχαν κερδίσει και το ντέρμπι, αν ο Ρόμο αξιοποιούσε την ευκαιρία στο 89ο λεπτό.
Το παιχνίδι ήταν και μια μικρογραφία της σεζόν της ΑΕΚ μετά την πρώτη της ήττα σε αυτήν. Κάθε φορά που βρίσκεται είτε στριμωγμένη στα σχοινιά είτε στο καναβάτσο, βγάζει αντίδραση κι επιστρέφει δυναμικά.
Και κάθε φορά που βρίσκεται σε θέση ισχύος δίνει μια κλοτσιά στην καρδάρα και χύνει όσο γάλα έχει μαζέψει μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Καλή και άγια συνεπώς η αντίδραση στα δύσκολα και στις αντιξοότητες, αλλά έστω και στο τέλος της σεζόν η ομάδα του Νταβίντ Μπαντία οφείλει να βρει τον τρόπο να μην τη χρειάζεται. Ειδάλλως θα συνεχίσει να αδικεί τον εαυτό της και να κινδυνεύει να μείνει με άδεια χέρια σε μια σεζόν, την οποία άρχισε με υψηλότατες βλέψεις και φιλοδοξίες.
