Το 2-0 επί του Απόλλωνα, στο τελευταίο παιχνίδι για το 2022, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως το κλείσιμο ενός κύκλου για την Ομόνοια: του πρώτου κύκλου υπό τον Γιανίκ Φερέρα.
Στην τρίτη αναμέτρηση της σεζόν με τον πρωταθλητή η κυπελλούχος πανηγύρισε την πρώτη επιτυχία της (0-2 στο σούπερ καπ, 1-2 στο «Τσίρειο») και τη δεύτερη νίκη της σε ντέρμπι υπό τον Βέλγο τεχνικό.
Η πρώτη είχε έλθει στην πρεμιέρα του, απέναντι στην Ανόρθωση, στο ίδιο γήπεδο και με το ίδιο σκορ (2-0). Κατά σύμπτωση, επίσης, τόσο για τον Σίσκο Μουνιόθ όσο και για τον Κωνσταντίνο Μακρίδη η αναμέτρηση με το «τριφύλλι» στο ΓΣΠ ήταν το πέμπτο παιχνίδι τους στον πάγκο της «Κυρίας» και των «κυανολεύκων» αντιστοίχως.
Ο σημαντικός κοινός παρονομαστής των δύο επιτυχιών είναι η έδρα. Αν κάτι έμεινε απαράλλακτο στην Ομόνοια παρά την αλλαγή στην τεχνική ηγεσία της, είναι η διπροσωπία της ως οικοδέσποινα και ως φιλοξενούμενη -οι σχετικές επιδόσεις θα μπορούσαν κάλλιστα να παραπέμπουν σε δύο ομάδες με εντελώς διαφορετικές βλέψεις.
Εντός έδρας το ποσοστό νικών φτάνει το 87,5% (7-0-1), εκτός μόλις και μετά βίας το 12,5% (1-1-6). Εντός έδρας η κυπελλούχος έχει πετύχει τετραπλάσια τέρματα απ’ ό,τι εκτός (20-5), ενώ ως φιλοξενούμενη έχει δεχτεί σχεδόν πενταπλάσια γκολ απ’ ό,τι ως γηπεδούχος (14-3).
Τέτοια χαώδης διαφορά δεν προσιδιάζει ασφαλώς σε ομάδα με υψηλούς στόχους, καθώς μαρτυρά κραυγαλέα έλλειψη σταθερότητας. Αν η εκτός έδρας αδυναμία δεν διορθωθεί άμεσα, τότε το όποιο εντός έδρας στραβοπάτημα θα απειλεί ν’ αφήσει το «τριφύλλι» (για δεύτερη συναπτή σεζόν) εκτός πρώτης εξάδας.
