Η ιστορία με τους ξένους κεντρικούς αμυντικούς στην Ομόνοια είναι κατά κύριο λόγο πονεμένη. Εδώ και χρόνια, δεκαετίες από τις πρώτες απόπειρες. Οι παλαιότεροι θα θυμούνται ότι ένας από τους πρώτους δύο ξένους που αποκτήθηκαν αρχές της δεκαετίας του 70, ήταν ο Ρουμάνος διεθνής Μοκάνου που τα πήγε καλά.
Από τους Βούλγαρους της δεκαετίας του 80, ο καλύτερος (σπουδαίος στα νιάτα του), ο Μποζίλ Κόλεφ τραυματίστηκε σοβαρά στη 2η αγωνιστική του πρωταθλήματος και σταμάτησε το ποδόσφαιρο. Ατυχία νο1 λοιπόν. Καλοί για τη εποχή ο Μπορίσοφ και ο Λάχτσιεφ, λίγα πράγματα ο Τσέχος Κόουκαλ στα 1990 (τραυματίστηκε και αυτός). Στα 1996 αποκτήθηκε ο Γκανέζος διεθνής Μπέρναρ Ουάιτ. Μετριότης, μετριοτήτων. Η επόμενη κίνηση, στα 1999 ήταν καλή με τον Σλοβάκο Τίτελ, η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη. Ο Γερμανός Γκράιλιχ εντυπωσίασε στη μισή σεζόν που αγωνίστηκε, αλλά αποχώρησε για οικογενειακούς λόγους. Ικανοποιητική η παρουσία του Κορολόφσκι.
Στα 15 χρόνια που ακολούθησαν, ελάχιστοι κεντρικοί αμυντικοί πρόσφεραν πραγματικά. Εντυπωσίασε ο Πάολο Αντράντε, έκαναν θετικότατη παρουσία οι Καρυπίδης, Βένσελ.
Κατά τα άλλα πέρασαν υποψήφιοι ηγέτες που απογοήτευσαν, όπως οι Νασιμέντο, Στέπανοφ, Μεντί, Ρομαρίκ, Γκαφούρ, ο Φαμπρίτσιο, ο Ουίλιαμ, ο Εκίθα. Παίκτης κλάσης, ήταν ο Πλετζ, αλλά προβληματικός. Ταλαντούχος ο Ρούνιε, αλλά επιρρεπής στα λάθη. Ο Ακουϊσταπάτσε αποχώρησε διαμαρτυρόμενος. Σίγουρα ξεχάσαμε και κάποιον που ήρθε και δεν…. Ήταν τέτοια η κατάσταση που ο Αλαμπί ρίζωσε, ο Ντάνιελσον μπαίνει στους διακριθέντες, όπως και ο Βύντρα.
Αν τα βάλεις στη ζυγαριά, η πλευρά των αποτυχημένων επιλογών κερδίζει κατά παρασάγκας, ειδικά την τελευταία πενταετία. Ποσοτικά και ποιοτικά. Οπότε για την Ομόνοια, το στοίχημα είναι οι Λανγκ, Λούφτνερ, να είναι στις θετικές εξαιρέσεις και να λύσουν (μαζί με τον Κούσουλο) ένα πολύ σοβαρό και χρόνιο πρόβλημα.
