Σαρανταπέντε λεπτά σε φρενήρη ρυθμό, πρέσινγκ, εξαίρετη κυκλοφορία, αυτοματισμούς, πολλές ευκαιρίες και 2 γκολ. Το πρώτο ήταν χάρμα, το 2ο υπενθύμισε αυτό που είδαμε από τα φιλικά. Πως μετά από πολλές περιόδους, ίσως από την εποχή Λάρκου, η Ομόνοια είναι απειλητική στις στημένες μπάλες. Ήταν ένα ημίχρονο που σκόρπισε ενθουσιασμό. Είχε χρόνια ο κόσμος της Ομόνοιας να δει την ομάδα του να κάνει ένα τέτοιο πρώτο μέρος.
Λογικά έρχεται το ερώτημα; Αν μπορεί, λόγω ποιότητας η Ομόνοια να βγάλει τέτοια πράγματα μόλις στο 2ο επίσημο παιχνίδι, τι μπορεί να κάνει όταν επέλθουν περισσότερες δυνάμεις και χημεία; Αναφερθήκαμε στην ποιότητα και αυτή υπάρχει με το παραπάνω. Ίσως δεν χρειάζεται να το πάμε ονομαστικά, αλλά ο Μποτεάκ είναι σίγουρα ο παίκτης από το πάνω πάνω ράφι. Όμως και οι υπόλοιποι ξεκινώντας από τον Ουζόχο και τελειώνοντας στον Ματ είναι ξεκάθαρα παίκτες επιπέδου.
Το πλέον σημαντικό είναι πως η Ομόνοια έκανε το 2×3 και πάει στη διακοπή με 6 βαθμούς, υψηλό ηθικό και άνεση να κάνει την ενδοσκόπηση της. Σημαντικό είναι το πολύ καλό να γίνει ακόμη καλύτερο.
Σ' αυτήν την ενδοσκόπηση πρέπει όμως να συμπεριληφθεί και η τεράστια διαφορά μεταξύ πρώτου και δεύτερου μέρους. Η Ομόνοια είχε καταναλώσει πολλές δυνάμεις στο 1ο μέρος, είχε το 2-0 και φυσικά μπορούσε να κάνει διαχείριση. Θα έπρεπε να είναι καλύτερη στον τομέα αυτό. Όχι μόνο στο να καλύπτει τα νώτα της, αλλά και να βγάζει καλύτερα τη μπάλα μπροστά. Φάνηκε και με τη Δόξα, φάνηκε και σήμερα. Είναι κάτι που εντοπίστηκε και φυσικά διορθώνεται. Ενόψει ντέρμπι...
