Είναι πανθομολογούμενο, πλέον, πως ο Άρης της αγωνιστικής περιόδου 2024/25 είναι ουσιωδώς διαφορετικός από την ομάδα που είχε δημιουργήσει και παρουσιάσει την περασμένη διετία ο Αλεκσέι Σπιλέβσκι.
Η «ελαφρά ταξιαρχία» παραμένει μια ομάδα που λατρεύει να τρέχει σε ανοιχτό γήπεδο, αλλά (πλέον) δεν αισθάνεται άβολα, όταν πρέπει να παίξει απέναντι σε οργανωμένη άμυνα και σε κλειστούς χώρους.
Παραμένει μια ομάδα που προτιμά να έχει την μπάλα στο αντίπαλο μισό του γηπέδου, αλλά (πλέον) ξέρει πώς να περιμένει και να αμύνεται -ακόμη και επί μακρόν- στο δικό της μισό.
Παραμένει μια ομάδα που ποντάρει συνειδητά στην τεχνική των παικτών της, αλλά (πλέον) δεν φοβάται να μπει στις μονομαχίες και ν’ αντιπαρατάξει δύναμη στη φυσική ρώμη του αντιπάλου.
Παραμένει μια ομάδα που ευκαιρίας δοθείσης θα ανεβάσει τον δείκτη του σκορ, αλλά (πλέον) θα αρκεστεί στο 1-0 και στη διαχείρισή του, αν οι συνθήκες δεν ευνοούν κάτι περισσότερο.
Παραμένει μια ομάδα που εντοπίζει, εξελίσσει, αναδεικνύει (κι αρκετά συχνά πωλεί) ταλαντούχους ποδοσφαιριστές, αλλά (πλέον) αναγνωρίζει τη σημασία της εμπειρίας στη δημιουργία της απαραίτητης ισορροπίας για τη διεκδίκηση διακρίσεων και τίτλων.
Κι επειδή, πριν και πάνω απ’ όλα ο Άρης παραμένει μια ομάδα με (ευανάγνωστη) την υπογραφή του προπονητή του, οι προαναφερθείσες αλλαγές συμπυκνώνονται στην αλλαγή του Σπιλέβσκι.
Ο 37χρονος Λευκορώσος εμφανίζεται αυτή τη σεζόν (εντυπωσιακά) πιο ήρεμος και μετρημένος στη διάρκεια των αγώνων (και των συνεντεύξεων Τύπου) -κάτι που έχει επίδραση στην απόδοση και του ίδιου και της ομάδας του.
Το σημαντικότερο όμως είναι πως αποδεικνύει ότι δεν πρόκειται για μονοδιάστατο ή δογματικό προπονητή, ο οποίος δεν είναι ικανός να διδάξει και να εφαρμόσει παρά μόνο ένα στιλ παιχνιδιού.
Τουναντίον είναι ένας τεχνικός που εκτός από παίκτες γνωρίζει πώς να εξελίσσει και τον εαυτό του, να ωριμάζει προπονητικά.
Στο τέλος της σεζόν δεν αποκλείεται αυτό ακριβώς να έχει αποδειχθεί το μεγαλύτερο κέρδος και συνάμα η ειδοποιός διαφορά σε σύγκριση με τον ανταγωνισμό, στην κούρσα για τον τίτλο.
