Το γήπεδο άλλαξε. Ο αντίπαλος άλλαξε. Η ενδεκάδα άλλαξε (σε επτά θέσεις).
Ακόμη και το σενάριο άλλαξε, καθώς -σε αντίθεση με τον αγώνα στο «Στέλιος Κυριακίδης»- η Ομόνοια στο «ΑΛΦΑΜΕΓΑ» βρέθηκε να προηγείται.
Τι δεν άλλαξε; Το αποτέλεσμα. Ήττα με 3-1 από την Πάφο, ήττα με 3-1 και από τον Απόλλωνα. Κι ας επρόκειτο για τον πρώτο και τον ουραγό του πρώτου ομίλου, κι ας επρόκειτο για δύο ομάδες με διαφορά 27 βαθμών μεταξύ τους.
Παρά το «φρεσκάρισμα» του αρχικού σχήματος η ανασταλτική λειτουργία εμφάνισε ακριβώς τις ίδιες παθογένειες και στις δύο αναμετρήσεις. Λάθη στις τοποθετήσεις, αναποτελεσματικά μαρκαρίσματα, γκολ στην επαναφορά -ακόμη και το τέρμα από εκτέλεση κόρνερ με κεφαλιά ελέω λάθος του τερματοφύλακα έμεινε απαράλλακτο: το περασμένο Σάββατο το έκανε ο Φαμπιάνο επ’ ωφελεία του Λούκασεν, την Τρίτη ο Ουζόχο προς τέρψη του Βούρου.
Η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη για τους «πρασίνους» και αντανακλάται στους ακόλουθους αριθμούς:
->μόλις μια νίκη στα τελευταία επτά παιχνίδια ανεξαρτήτως διοργάνωσης και έδρας (1-2-4), από τη στιγμή της γνωστοποίησης της παραμονής του Γιάννη Αναστασίου στον πάγκο μέχρι το τέλος της σεζόν
->τέσσερα συναπτά ντέρμπι άνευ επιτυχίας (0-1-3)
->σε 19 αγώνες με ομάδες του Top8 της α’ φάσης μόλις τέσσερεις ανέπαφες εστίες, εκ των οποίων μόνο μία (0-0 με Απόλλωνα στις 8.2) στα τελευταία 14
->οκτώ αγωνιστικές στη σειρά δίχως μηδέν παθητικό (σ.σ. από το 3-0 επί της Καρμιώτισσας την 1η Φεβρουαρίου)
->παθητικό έξι τερμάτων σε διαδοχικές αγωνιστικές για πρώτη φορά στη σεζόν, μέχρι πρότινος ουδέποτε είχε δεχτεί άνω των τριών
Και, φυσικά, το μείζον και χειρότερο πρόβλημα δεν απεικονίζεται σε αριθμούς: ένας προπονητής που δηλώνει δημοσίως κατ’ επανάληψη ότι δεν γνωρίζει τι(ς) πταίει για όλα τα παραπάνω.
Η τέλεια καταιγίδα.
