Το προφανές είναι ότι με τον Βαγγέλη Σάμιο ο ΑΠΟΕΛ έχει καλύτερο απολογισμό στα ντέρμπι (3-3-2) από αυτόν με τους προκατόχους του (0-3-6).
Το εύκολο να εντοπιστεί είναι πως με τον Σάμιο οι «γαλαζοκίτρινοι» έχουν καλύτερο συντελεστή τερμάτων κόντρα στις ομάδες του Top6 (7-6 έναντι 5-14), λιγότερες «αφλογιστίες» (δύο έναντι τεσσάρων) και έχουν μειώσει την απόσταση από την τέταρτη θέση (ήταν στο -12, είναι στο -9).
Οι ανέπαφες εστίες έχουν μείνει ίδιες (δύο χωρίς τον Σάμιο, δύο χωρίς αυτόν), το πλασάρισμα της ομάδας είναι επίσης αναλλοίωτο (πέμπτη θέση). Τι άλλο δεν έχει αλλάξει;
Η ανταπόκριση στην πίεση. Ακόμη και μετά την έλευση του Σάμιου, οσάκις ο ΑΠΟΕΛ δημιούργησε -με τα αποτελέσματα ή/και με τις εμφανίσεις του- προσδοκίες κι απαιτήσεις, απέτυχε να ανταποκριθεί σε αυτές.
Μετά το 2-1 επί της Ομόνοιας (26η αγωνιστική) η απόσταση από την τέταρτη θέση ήταν στους 9 βαθμούς. Ακολούθησε η εκτός έδρας ήττα από τον Άρη (1-0) κι η απόσταση πήγε στο +10.
Μετά το 1-0 επί της Πάφου (30ή αγωνιστική) η απόσταση από την τέταρτη θέση ήταν ξανά στους 9 βαθμούς. Ακολούθησε το 1-1 με την Ομόνοια και η διαφορά παρέμεινε αναλλοίωτη.
Μετά το 2-1 επί του Άρη (32 αγωνιστική) η απόσταση από την τέταρτη θέση μειώθηκε στους 7 βαθμούς. Ακολούθησε το εκτός έδρας 0-0 με τον Απόλλωνα και η «ψαλίδα» άνοιξε ξανά στο +9.
Μια τριάδα περιπτώσεων που προσφέρεται ως τροφή για σκέψη, όχι τόσο για το αν, όσο κυρίως για το πόσο και υπό ποιες συνθήκες εμφανίζεται βελτιωμένος ο ΑΠΟΕΛ μετά την τελευταία αλλαγή στην τεχνική ηγεσία του.
