Σε αμφότερες τις διαδοχικές αναμετρήσεις με τον ΑΠΟΕΛ στο «Αντώνης Παπαδόπουλος» (για πρωτάθλημα και κύπελλο αντιστοίχως) η Ανόρθωση ήταν σε μειονεκτική αφετηρία και με την πλάτη στον τοίχο.
Ήττα στην 26η αγωνιστική θα ήταν το πρόωρο νοκ άουτ από την κούρσα για την πρώτη θέση, ήττα στον δεύτερο προημιτελικό ισοδυναμούσε με απώλεια (της δυνατότητας υπεράσπισης) του τίτλου της.
Η «Κυρία» αντεπεξήλθε στη διπλή δοκιμασία. Έμεινε στη διεκδίκηση των στόχων της στις εγχώριες διοργανώσεις -και δη με δύο νίκες, οι οποίες και σε επίπεδο γοήτρου και σε επίπεδο ψυχολογίας είναι εξ ίσου σημαντικές.
Η ανάδειξη λαθών ή παραλείψεων μετά από ένα τέτοιο τετραήμερο μοιάζει με κριτική στο ύψιστο επίπεδο, ωστόσο ο Τιμούρ Κετσπάγια το έπραξε -και δικαίως. Διότι στο παιχνίδι κυπέλλου ο στόχος επετεύχθη, αλλά το μείζον πρόβλημα της ομάδας του στην τρέχουσα περίοδο έκανε ξανά την εμφάνισή του.
Με παίκτη παραπάνω σχεδόν με το «καλημέρα» στον αγώνα, με δύο παίκτες περισσότερους από το 36’, με +3 από το 68’ και με 11 εναντίον 7 από το 73’, η Ανόρθωση «όφειλε» να είχε μετατρέψει την πρόκριση σε τυπική διαδικασία και όχι να ολοκληρώσει τον αγώνα με το οριακό 1-0 που την έστειλε στα ημιτελικά χάρη στον κανονισμό του εκτός έδρας γκολ.
Η «Κυρία» δεν κατάφερε να «τελειώσει» ένα δικό της παιχνίδι, διότι στην (εκάστοτε) κρίσιμη στιγμή οι παίκτες της ήταν επιπόλαιοι, βιαστικοί, εγωιστές -όπως παραδέχθηκε ο Κετσπάγια, με μια λέξη αναποτελεσματικοί.
Η αδυναμία να μετουσιώσει την ανωτερότητα και την υπεροχή της σε γκολ της έχει κοστίσει ουκ ολίγους βαθμούς μέχρι στιγμής. Έχει έλθει το πλήρωμα του χρόνου να εξαλειφθεί.
