Ο Κόκος Αντωνίου ήταν προικισμένος και χαρισματικός ποδοσφαιριστής. Τα πλούσια προσόντα του τον έκαναν να ξεχωρίσει. Ήταν από τους καλύτερος μέσους στη δεκαετία του ’70 με άψογη τεχνική κατάρτιση, οξυδέρκεια και φαντασία στο παιχνίδι του. Πολλοί τον χαρακτήριζαν «καλλιτέχνη» στο γήπεδο. Μπορούσε να είναι δημιουργός μέσος, αλλά και αμυντικός χαφ (που ήταν η βασική του θέση).
Σε ηλικία 17 χρόνων ο Κ. Αντωνίου έκανε ντεμπούτο στην Ομόνοια, όμως φάνηκε πολύ άτυχος μιας και οι τραυματισμοί, τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει την ενεργό δράση σε ηλικία 28 χρόνων. Κατάφερε μέσα στα 12 χρόνια της παρουσία του στο «τριφύλλι» (1966-78) να καταγράψει 178 συμμετοχές και να πετύχει 11 τέρματα. Πανηγύρισε 6 πρωταθλήματα (1972, 1974, 1975, 1976, 1977, 1978) και δύο κύπελλα (1972, 1974) έχοντας 8 συμμετοχές στην Εθνική όπου σημείωσε ένα τέρμα. Ο πρώτος τραυματισμός του ήταν το 1973 σε αγώνα για το πρωτάθλημα Α’ Εθνικής απέναντι στον Παναθηναϊκό.
Είχε υποστεί ρήξη συνδέσμων και μηνίσκου και έτσι άρχισε η αντίστροφη μέτρηση του τέλους της καριέρας του. Υπεβλήθη σε δύο επεμβάσεις, μια το 1974 και μια το 1975. Έκτοτε οι παρουσίες του στην ομάδα ήταν σποραδικές. Μοιραία το 1978 αποφάσισε να αποσυρθεί από τα γήπεδα.
Ο Κόκος Αντωνίου ήταν από τους πιο άτυχους παίκτες, όμως, πρόλαβε να κερδίσει την αγάπη και τον θαυμασμό όλων των φιλάθλων για το μεγάλο ταλέντο του. Παίκτης που μάγευε με την μπάλα στα πόδια. Ποιος μπορεί να ξεχάσει εκείνη την μεγάλη ομάδα με τους Ν. Ελευθεριάδη, Κάττο, Κώστα, Άκη, Πλουτή, Δράκο, Μελή, Ν. Χαραλάμπους, Καϊάφα, Κανάρη, Τσιακλή, Τσελεπή κ.α.
Αποτελεί ιστορική φυσιογνωμία στο κυπριακό ποδόσφαιρο, αφού σημείωσε το τέρμα της Εθνικής μας στο πρώτο νικηφόρο αγώνα στο θεσμό του Παγκοσμίου κυπέλλου. Ήταν 14 Φεβρουαρίου 1973 με αντίπαλο την Βόρειο Ιρλανδία. Ο Κόκος Αντωνίου το 1971 είχε αναδειχθεί παίκτης της χρονιάς.
