Ο Πανίκος Ορφανίδης ήταν ένα πραγματικό μηχανάκι στη μεσαία γραμμή της ΑΕΛ, κάνοντας αρκετή δουλειά όχι μόνο στο ανασταλτικό κομμάτι, αλλά και στο δημιουργικό. Έπαιξε για μια 15ετία στην ΑΕΛ (1978-1993), κερδίζοντας τρία κύπελλα (1985, 1987, 1989) σε μια εποχή που στην ομάδα της Λεμεσού ήταν και οι Α. Κωνσταντίνου, Ονησιφόρου, Π. Σάββα, Μαυρουδής, Πελεντρίτης, Μ. Σωκράτους, Χριστοφόρου, Στυλιανού κ.α.
Είναι 5 φορές διεθνής και σίγουρα κάπου αδικήθηκε από τους ομοσπονδιακούς προπονητές, γιατί ήταν παίκτης που ξεχώριζε και δεν είναι τυχαίο που έχαιρε εκτίμησης απ’ όλους τους φιλάθλους.
Ο Π. Ορφανίδης έβαλε τη δική του σφραγίδα στα κυπριακά γήπεδα και δόξασε τη φανέλα της ΑΕΛ όσο λίγοι, υπηρετώντας την ομάδα και ως προπονητής μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας.
Ένας παίκτης που όργωνε το γήπεδο ξεχωρίζοντας για τη πάθος, της δύναμη και την αγωνιστικότητα του. Ήταν γεννημένος ηγέτης και το έδειχνε στο γήπεδο. Παρά το ήρεμο προφίλ που έβγαζε τα προσόντα και το ήθος του καθιέρωσαν τον Πανίκο στη συνείδηση του κόσμου της ΑΕΛ και όχι μόνο.
Μετά την αποχώρηση του τερματοφύλακα Α. Κωνσταντίνου πήρε το περιβραχιόνιο του αρχηγού, το οποίο κράτησε μέχρι το τέλος της καριέρας του.
Ο Π. Ορφανίδς βρίσκεται στην πρώτη δεκάδα από πλευράς συμμετοχών στην ΑΕΛ. Αγωνίστηκε σε τέσσερεις τελικούς κυπέλλου πανηγυρίζοντας τρεις τίτλους και ένα σούπερ καπ (1985 με Ομόνοια). Ήταν παρών αι στην πρώτη Ευρωπαϊκή νίκη της ΑΕΛ επί της Αυστριακής Ατμίρα Βάκερ (1989 στο Τσίρειο 1-0). Σπάνια απουσίαζε από την ομάδα, λόγω τραυματισμού, ενώ όποτε χρειάστηκε βοήθησε και από τη θέση του στόπερ.
