Η αλήθεια είναι πως αν αρχίσει κανείς να «ξεφυλλίζει» το βιογραφικό του, δεν θα δυσκολευτεί καθόλου να βρει πράγματα άξια αναφοράς. Κυρίως σε ομαδικό, αλλά και σε ατομικό επίπεδο, έχει να επιδείξει πολλά. Οι διακρίσεις του Γκεβόργκ Γκαζαριάν, μάλιστα, ξεκίνησαν νωρίς, όταν είχε κερδίσει τον ανταγωνισμό ακόμα και κόντρα σ’ αυτόν που έμελλε να εξελιχθεί στη συνέχεια στον κορυφαίο, ίσως, παίκτη που «γέννησε» ποτέ η πατρίδα τους.
Με το που θα ακούσουν «Αρμένιος ποδοσφαιριστής», το μυαλό των περισσοτέρων θα πάει αυτομάτως, δίχως δεύτερη σκέψη, στον Χένρικ Μικιταριάν. Και δεν χρειάζεται καν να γνωρίζουν πως ο μεσοεπιθετικός των «κανονιέρηδων» παίρνει τον τίτλο του Κορυφαίου Ποδοσφαιριστή της Αρμενίας σε μόνιμη βάση τα εφτά τελευταία χρόνια (τον κέρδισε ισάριθμες, συνεχόμενες φορές) κι οκτώ συνολικά. Οι θητείες του σε Σαχτάρ Ντόνετσκ, Μπορούσια Ντόρτμουντ, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Άρσεναλ αρκούν. Ωστόσο, προτού αρχίσει να γεμίζει τα ράφια του σπιτιού του με το βραβείο αυτό, ο Μικιταριάν είδε τον νέο παίκτη της ΑΕΛ να κερδίζει τις εντυπώσεις και μαζί και τη διάκριση του Kορυφαίου Nέου του πρωταθλήματος, όταν ακόμα οι δυο τους βρισκόντουσαν λίγα… μέτρα παρακάτω από την αφετηρία της καριέρας τους.
Γκαζαριάν και Μικιταριάν άρχισαν κι οι δυο την καριέρα τους στην Πιούνικ. Προωθήθηκαν από κοινού στην πρώτη ομάδα το 2006 (έστω κι αν ο δεύτερος είναι μικρότερος κατά ένα χρόνο) και την έκαναν, μαζί με τους συμπαίκτες τους, πραγματική δυναστεία, που συνεχίστηκε ακόμα και μετά την αποχώρησή τους γι’ άλλες πολιτείες το 2011 και το 2009 αντίστοιχα. Το 2007, ωστόσο, η κοινή τους πορεία διεκόπη για ένα μικρό διάστημα, αφού ο Γκαζαριάν έφυγε για να παίξει ως δανεικός στην Μπάναντς. Η προσωρινή του ομάδα τερμάτισε δεύτερη (πίσω από την Πιούνικ, που από το 2006 ως το 2010 δεν έχασε ούτε έναν τίτλο πρωταθλήματος), όμως ο ίδιος δεν επισκιάστηκε. Τελείωσε τη σεζόν με 12 γκολ, όσα και ο Μικιταριάν, όμως αυτός ήταν που ξεχώρισε τόσο όσο έπρεπε για να παραλάβει στο τέλος της χρονιάς το βραβείο του Κορυφαίου Νέου Παίκτη του πρωταθλήματος.
Ακολούθησε η κατάκτηση τεσσάρων ακόμα πρωταθλημάτων, δύο κυπέλλων, ενός Σούπερ Καπ κι ενός Χρυσού Παπουτσιού (ήταν ο πρώτος σκόρερ το 2010 με 16 τέρματα) στην Αρμενία κι ενός κυπέλλου στο Καζακστάν με τη Σαχτάρ Καραγκάντι, θητείες σε Ουκρανία με τη Μέταλουργκ Ντόνετσκ (μαζί κι ένας χαμένος τελικός κυπέλλου), Ελλάδα με Ολυμπιακό και Κέρκυρα και Πορτογαλία με Μαρίτιμο (όπου διεκδίκησε αλλά δεν πήρε το Λιγκ Καπ) και Τσάβες, πριν ανοίξει το νέο κεφάλαιο στην καριέρα του στην Κύπρο με τα χρώματα της ΑΕΛ.
